Moja Lista Przebojów, July 7, 2012
21 nowości
1
|
1
|
6
|
BRILLIANT
|
ULTRAVOX (6 raz na 1)
|
1
|
2
|
2
|
6
|
IN THE MORNING
|
SOULSAVERS& DAVE GAHAN
|
2
|
3
|
4
|
5
|
LEGENDARY CHILD
|
AEROSMITH
|
3
|
4
|
9
3
|
3
18
|
TREMBLING HANDS
FIRST DAY OF
CHANGE
|
THE TEMPER TRAP
RAY WILSON&
STILTSKIN
|
4
3
|
5
|
9
|
3
|
MIRACLE
|
THE TEMPER TRAP
|
5
|
6
|
N
|
1
|
NAR VINDEN VANDER
|
SARA VARGA
|
6
|
7
|
33
|
15
|
CITY BOY
|
DONKEYBOY
|
7
|
8
|
38
|
10
|
CALIFORNIA DREAMIN’
|
WILSON PHILLIPS
|
8
|
9
|
34
|
9
|
RIGHT DOWN THE LINE
|
BONNIE RAITT
|
9
|
10
|
N
|
1
|
BLOWN AWAY
|
CARRIE UNDERWOOD
|
10
|
11
|
5
6
|
27
13
|
MON MEILLEUR AMOUR
RADIO SONG
|
ANGGUN
ESPERANZA SPALDING
|
2
6
|
12
|
7
8
|
12
4
|
BORDET
SOURIS PUISQUE C’EST
GRAVE
|
GABRIELLE
ALAIN CHAMFORT&
INNA MODJA
|
7
8
|
13
|
10
|
18
|
WE TAKE CARE OF OUR OWN
|
BRUCE SPRINGSTEEN
|
10
|
14
|
N
|
1
|
STAY
|
BLACK STONE CHERRY
|
14
|
15
|
N
|
1
|
FRIENDS
|
AURA DIONE& ROCK MAFIA
|
15
|
16
|
N
|
1
|
TURN THE COMPASS ROUND
|
HEATHER NOVA
|
16
|
17
|
14
14
15
|
6
7
3
|
LONGEST DAY
PETROLEUM
ANALOG MAN
|
SOULSAVERS& DAVE
GAHAN
KENT
JOE WALSH
|
12
12
15
|
18
|
16
16
|
3
3
|
SET ME ON FIRE
HEADPLATE
|
MISSI HIGGINS
GUILT TRIP
|
16
16
|
19
|
19
|
7
|
ALWAYS ON YOUR MIND
|
RICHARD MARRX
|
19
|
20
|
53
55
|
2
2
|
LET IT SHINE
ROOFDOGS
|
TRES. B
PAT METHENY UNITY BAND
|
20
20
|
21
|
11
11
|
8
6
|
STARRING ROLE
TO MUSI BYT LEN LASKOU
|
MARINA AND THE DIAMOND
KATARINA KNECHTOVA
|
3
5
|
22
|
12
13
|
23
12
|
DRUNK
TO A BLOOD RED SKY
|
ED SHEERAN
MAN MACHINE INDUSTRY
|
12
13
|
23
|
17
18
|
3
16
|
INEVITABLE
ALWAYS FOREVER
|
SCISSOR SISTERS
PETER WHITE
|
17
18
|
24
|
20
20
|
15
38
|
IN THE DARK
SWEET DANCER
|
MOTOR
THE WATERBOYS
|
20
20
|
25
|
22
23
|
6
23
|
UNIVERSE
I FOUND THE WAY
|
ALEKSANDRA KWASNIEWSKA& THE BELGIAN SWEETS
FIRST AID KIT
|
18
23
|
26
|
25
|
7
|
EVERYBODY’S TALKIN (LIVE)
|
TEDESCHI TRUCKS BAND
|
25
|
27
|
26
|
12
|
UNTOUCHABLE PART 1&2
|
ANATHEMA
|
26
|
28
|
28
|
11
|
SHADOW DAYS
|
JOHN MAYER
|
28
|
29
|
29
30
|
22
2
|
TO A POET
GOOD INTENT
|
FIRST AID KIT
KIMBRA
|
29
29
|
30
|
34
|
12
|
USED TO RULE THE WORLD
|
BONNIE RAITT
|
30
|
31
|
35
|
22
|
LONELY BOY
|
THE BLACK KEYS
|
31
|
32
|
36
|
18
|
THE WOLF IS GETTING BETTER
|
SINEAD O’CONNOR
|
32
|
33
|
37
|
10
|
CHANGED
|
RASCAL FLATTS
|
33
|
34
|
39
40
|
19
19
|
IN YOUR AMRS AGAIN
DREAM OF FOOLS
|
CLAN OF XYMOX
CLAN OF XYMOX
|
34
34
|
35
|
41
|
13
|
PICKING UP THE PIECES
|
PALOMA FAITH
|
35
|
36
|
42
|
11
|
THE SCALE
|
JOAO
|
36
|
37
|
43
44
|
12
15
|
WHO’S FEELING YOUNG NOW?
BLOOD ON MY BOOTS
|
PUNCH BROTHERS
ELIZA CARTHY
|
37
37
|
38
|
45
|
4
|
PRIDE
|
AMY MACDONALD
|
38
|
39
|
46
|
15
|
BLOODBUZZ OHIO
|
OH LAND
|
39
|
40
|
47
|
14
|
LEONARD
|
SHARON VAN ETTEN
|
40
|
41
|
48
|
12
|
WAITING ON A DREAM
|
REE RENALDO
|
41
|
42
|
49
|
14
|
HAPPY PILLS
|
NORAH JONES
|
42
|
43
|
50
|
12
|
TE ATTIC
|
PAUL WELLER
|
43
|
44
|
51
|
4
|
THAT’S WHY GOD MADE THE RADIO
|
THE BEACH BOYS
|
44
|
45
|
52
|
4
|
I GOTSTA GET PAID
|
ZZ TOP
|
45
|
46
|
N
|
1
|
ZOPAR SLOV
|
KATARINA KNECHTOVA
|
46
|
47
|
N
|
1
|
BURNING TO LOVE
|
HEATHER NOVA
|
47
|
48
|
N
|
1
|
RED VELVET CAR
|
HEART
|
48
|
49
|
N
|
1
|
HARIETT JONES
|
ERIC BENET
|
49
|
50
|
N
|
1
|
GOOD GIRL
|
CARRIE UNDERWOOD
|
50
|
51
|
N
|
1
|
DU GICK
|
SARA VARGA
|
51
|
52
|
N
|
1
|
GONNA COME BACK AS
A COUNTRY STRONG
|
ALAN JACKSON
|
52
|
53
|
N
|
1
|
WILDFIRE
|
SARA EVANS
|
53
|
54
|
N
|
1
|
ELEPHANT
|
LALEH
|
54
|
55
|
N
|
1
|
SPECTRUM
|
FLORENCE AND THE
MACHINE
|
55
|
56
|
N
|
1
|
LITTLE IN THE
MIDDLE
|
MILOW
|
56
|
57
|
N
|
1
|
SOME DIE YOUNG
|
LALEH
|
57
|
58
|
N
|
1
|
SOMETHING BIG
|
RONAN KEATING
|
58
|
59
|
N
|
1
|
KILL FOR A DREAM
|
BEADY EYE
|
59
|
60
|
N
|
1
|
EL GATO DE MI
VECINA
|
GIULIA Y LOS
TELLARINI
|
60
|
61
|
54
|
2
|
HEART MAN
|
LUKA BLOOM
|
61
|
62
|
57
|
3
|
YEAR OF LIVING DANGEROUSLY
|
SCISSOR SISTERS
|
57
|
63
|
58
|
3
|
BURNIN’ AND LOOTIN
|
YANNICK NOAH
|
58
|
64
|
58
|
3
|
DAYLIGHT
|
MAROON 5
|
58
|
65
|
59
|
3
|
LO MEJOR PA TI
|
CHAMBAO
|
59
|
66
|
60
|
3
|
WE ARE WHAT WE ARE
|
RPWL
|
60
|
67
|
62
|
2
|
TIME IS LOVE
|
JOSH TURNER
|
62
|
68
|
61
|
2
|
SEVEN TIMES THE CHARM
|
SHAWN COLVIN& ALISON KRAUSS
|
61
|
69
|
65
|
4
|
SLOW IT DOWN
|
AMY MACDONALD
|
64
|
70
|
65
|
11
|
HARD CASH
|
THE PAIN MACHINERY
|
65
|
71
|
64
|
2
|
THE BRAVEST MAN IN THE UNIVERSE
|
BOBBY WOMACK
|
64
|
72
|
66
68
|
11
11
|
POLE SHIFT
GHOULDIGGERS
|
KILLING JOKE
MINISTRY
|
66
67
|
73
|
69
|
10
|
TURN LOOSE THE MERMAIDS
|
NIGHTWISH
|
68
|
74
|
69
|
10
|
BANJO
|
RASCAL FLATTS
|
69
|
75
|
70
|
11
|
DEAD AND GONE
|
THE BLACK KEYS
|
70
|
76
|
71
|
10
|
SMOKIN’ HOT WIFE
|
SAWYER BROWN
|
71
|
77
|
74
|
10
|
REST CALM
|
NIGHTWISH
|
74
|
78
|
75
|
2
|
PUNCHING BAG
|
JOSH TURNER
|
75
|
79
|
74
|
9
|
NEVER LET ME DOWN
|
FLORENCE AND THE MACHINE
|
74
|
80
|
79
|
7
|
FEEL ALIVE
|
ANNEKE VAN GIERSBERGEN
|
79
|
81
|
80
78
|
7
7
|
MACHINE GUN
999
|
TRILLIUM
KENT
|
80
78
|
82
|
76
|
9
|
LULLABY
|
NICKELBACK
|
76
|
83
|
81
|
7
|
A LA RENVIERSE
|
HELENE SEGARA
|
81
|
84
|
82
83
|
5
5
|
GUARDIAN
EVERY SINGLE NIGHT
|
ALANIS MORISSETTE
FIONA APPLE
|
82
83
|
85
|
86
|
5
|
APRIL FOOL
|
PATTI SMITH
|
85
|
86
|
84
85
|
6
6
|
STANDING IN THE SUN
APOCALYPTIC LOVE
|
SLASH& MYLES KENNEDY& THE CONSPIRATORS
SLASH & MYLES KENNEDY& THE CONSPIRATORS
|
84
85
|
87
|
87
|
6
|
TE LOOK OF LOVE
|
GLENN FREY
|
87
|
88
|
88
|
6
|
MAJOR
|
THE ASTEROIDS GALAXY TOUR
|
88
|
89
|
89
|
4
|
DETROIT
|
MARCUS MILLER
|
89
|
90
|
91
|
6
|
THE SCIENTIST
|
WILLIE NELSON
|
90
|
91
|
92
|
6
|
MAH NA MAH NA
|
MANHA MANHA AND TWO SNOWTHS
|
91
|
92
|
93
|
6
|
O AMOR E O MEU PAIS
|
GREGOIRE MARET& TOOTS THIELEMANS& ROBERT KUBISZYN
|
92
|
93
|
94
|
6
|
LISBOA
|
MELODY GARDOT
|
93
|
94
|
95
|
6
|
TOWER OF SONG
|
TOM JONES
|
94
|
95
|
96
|
5
|
CRUISING CALIFORNIA 9BUMPIN’ IN MY TRUNK)
|
THE OFFSPRING
|
95
|
96
|
97
|
3
|
P.F. SLOAN
|
RUMER
|
96
|
97
|
98
|
3
|
DRIVE BY
|
TRAIN
|
97
|
98
|
99
|
3
|
ODINARY THINGS
|
LUKAS GRAHAM
|
98
|
99
|
100
|
3
|
COULD YOU BE LOVED POUR RENOMMER…
|
YANNICK NOAH
|
99
|
100
|
N
|
1
|
THREATEN ME WITH HEAVEN
|
VINCE GILL
|
100
|
Wypadły z topu: 21(11)INANIMATE-
GUILT TRIP, 23(23)TELL ME FOOL- VINCE GIL, 49(16)REASON WITH ME- SINEAD
O’CONNOR, 27(22) SHE SMELLS SO NICE- THE DOORS, 31(11)NEXT TO ME- EMELI SANDE,
32(10)MIDNIGHT REPORT- MORLOCKS, 56(3)01010110- MINERALS, 57(2)FIRE’S HIGHWAY-
JAPANDROIDS, 63(14)A MAN WITHOUT LOVE- RAUL MALO AND THE NORTHERN SINFONIA,
63(7)SEVEN NATION ARMY- MARCUS COLLINS, 67(10)HERE COMES THE RAIN- MACY GRAY,
72(9)WITHOUT YOU- STEEL MAGNOLIA, 73(9)BEHIND THE GAMES TO MIDNIGHT WORLD-
EDGUY, 77(6)LITTLE TIME BOMB- GOLDEN EARRING, 90(3)OPEN UP ON US- JACEK
KOTLARSKI,
Niby
wakacje, niby nic a – po pierwsze znowu praca, po drugie- jak dobrze, że żar
leje się z nieba- nawet w Warszawie, po trzecie- a kuriozum całej sytuacji jest
takie, że od poniedziałku mam anginę i jestem na antybiotyku i pot…leje się ze
mnie sześć razy bardziej niż z kogo innego. I co, schudnę? Na pewno nie, bo
wcale na apetycie nie straciłem.
Ale nic to…wszystko idzie ku
lepszemu (mam nadzieję)… teraz wreszcie terminowo zabrałem się za pisanie
komentarza…bo top już gotowy. I do tego jaki. 21 premierowych kompozycji-
zarówno prawdziwych premier ale i odkurzyłem nieco płyt z mojej podłogi
(naprawdę), stąd w zestawie na przykład Sara Varga ( i to jak), Sara Evans czy
uwaga- zespół Heart.
Ale, po kolej.
Top
otwiera kolejna odsłona ostatniej płyty Vince’a Gilla- Guitar Slinger”- zapewne
nie ostatnia, wszak w zanadrzu mam jego duet z małżonką Amy Grant. „Threaten Me
With Heaven” to zgrabna ballada, powinna przebić się znacznie wyżej na liście.
Kolejna premiera dopiero na
60 miejscu ale tak się ciekawie ułożyło, ze obok siebie takich nowości mamy aż
piętnaście.
Zaczynamy od uroczej Giulli
Tellarini znanej z pewnego zespołu.
Petra Von Papagei to trochę
szalony, ale bardzo oryginalny projekt, to nowa koncepcja show muzycznego,
której autorką jest wokalistka zespołu z Barcelony „Giulia y Los Tellarini”,
znanych dzięki współpracy z Woodym Allenem przy filmie „Vicky, Cristina,
Barcelona”, do którego skomponowali słynne przeboje takie jak „Barcelona” czy
„Buenos Aires”.
Po wydaniu dwóch płyt ze
swoim zespołem, Giulia wróciła ze swej ostatniej podróży po Europie w lutym bieżącego
roku i zdała sobie sprawę, że potrzeba śpiewania jest tak silna, że musi to
robid codziennie. W czasie ogólnie szerzącego się kryzysu najlepszym
rozwiązaniem jest występowad solo, podróżowanie jest taosze i prostsze niż
wojaże z całym zespołem…
Ale Giulia która zawsze była
niezależna we wszystkich swoich przygodach i ruchach artystycznych dostrzegła,
że tym razem nie jest w stanie sprostad sama wszystkim wymaganiom jakie wiążą
się z jej najnowszym projektem. Pojawia się więc po raz pierwszy ze swoją
przyjaciółką i koleżanką przygód – Lolą Romeo- przepiękną amazońską papugą.
Obie na zdjęciu poniżej- dziś i jutro na dwóch koncertach w Warszawie- z
artystką spotkałem się wczoraj…to była blisko dwudziesta druga, po tym jak jej
pociąg jadący z Berlina, utknął gdzieś na torach. I choć opisywany projekt jest
pewnego rodzaju performancem, to ja sięgnąłem do najnowszego krążka zespołu „L’arrabiata’
i z niego desygnowałem na top „El Gato De Mi Vecina”. Płyta jak dla mnie duużo
ciekawsza od głośnego debiutu, więc będę do niej wracał. Na razie debiut na 60.
Na 59 z trzecim utworem z
albumu „Different Gear Still Speeding” powraca Beady Eye czyli zespół założony
przez Liama Gallaghera, wokalistę Oasis. Skład grupy jest identyczny jak
ostatni skład Oasis, oczywiście poza Noelem Gallagherem, który w 2009 roku
opuścił formację Oasis.
Oczko wyżej uplasował się
Ronan Keating romansujący z twórczością Burta Bucharacha- tym razem wybrałem
kompozycję „Something Big”.
Za to na 57 oraz 54 od razu z
dwiema piosenkami wskakuje szwedzka piosenkarka i autorka tekstów irańskiego pochodzenia,
reprezentująca muzykę pop, Laleh Pourkarim.
Pierwszy album
(zatytułowany „Laleh”) wydała w 2005, wokalistka zaśpiewała
na nim w trzech językach: angielskim, szwedzkim i perskim.
Na płycie znalazły się takie utwory jak "Invisible (my song)" i
"Live Tomorrow". W 2005 nominowano ją do Szwedzkiej Nagrody Grammy w
siedmiu kategoriach, zdobyła trzy nagrody (m.in. dla artysty roku).
W 2000 zagrała główną rolę w
szwedzkim filmie Jalla! Jalla! w reżyserii Josefa Faresa.
Przełomowym okazał się album
z 2009 roku, który wprowadził na moja listę miedzy innymi fantastyczne „Big
City Love” i „Simon Says”. Nowa płyta „Sjung” od razu zadebiutowała w Szwecji
na pierwszym miejscu listy sprzedaży krążków.
Na
56 i 53 taka powtórka z przeszłości- nie takiej dalekiej, z ostatnich płyt, po
raz kolejny przypominają się Milow i dziewczyna z Nashville- ale znana też jako
triumfaorka jednego z amerykańskich programów „Taniec z Gwiazdami”- urocza Sara
Evans.
Za to na 55 debiutuje jeszcze
jedna odsłona, ostatniej – bardzo dobrej płyty Florence And The Machine,
kompozycja „Spectrum”- tak się składa, jej najnowszy singiel.
Na
52 nie ostatnia odsłona Nashville- Piknik Country w Mrągowie- o czym możecie
przeczytać w oddzielnym poście- w tym roku jest świetnie obsadzony, ale na
liście sami krezusi. W songu otwierającym jego najnowsze wydawnictwo, u mnie do
zestawienia powraca mega gwiazda- Alan Jackson. Warto teraz przedstawić jego
sylwetkę bliżej.
Prawdziwe nazwisko Alan
Eugene Jackson. Amerykański gitarzysta country, którego muzyka zawiera w sobie
elementy honky tonk oraz mainstreamu gatunku. W jego twórczości słychać wpływy
klasycznej odmiany country. W latach 90. jeden z najpoputlarniejszych artystów
tego stylu. Nagrał 12 albumów studyjnych oraz wiele kompilacji. Sprzedał ponad
50 milionów płyt. Ponad 50 jego singli znalazło się w prestiżowym zestawieniu
Billboard Top 30, w tym połowa okupowała 1. miejsce. Członek Grand Ole Opry. Ma
swoją gwiazdę w Music Hall of Fame w Georgii. Prywatnie przyjaźni się z innym
piosenkarzem country – Georgem Jonesem.
Urodził się 17 października
1958 roku w Newnan,w stanie Georgia jako najmłodszy z pięciorga dzieci Eugene’a
Jacksona oraz Ruth Musick. Od dzieciństwa słuchał muzyki gospel, choć nigdy nie
był jej wielkim fanem. Odkrył country, gdy jeden z jego przyjaciół przybliżył
mu twórczość między innymiGene’a Watsona, Johna Andersona i Hanka
Williamsa Jr. W szkole średniej założył swój pierwszy zespół.
W grudniu 1975 roku poślubił
swoją licealną sympatię - Denise Jackson. Z tego związku urodziły się trzy
córki - Mattie Denise, Alexandra „Ali” Jane oraz Dani Grace. Mimo, że para
ogłosiła separację w 1998 roku, do rozwodu faktycznie nie doszło i małżonkowie
w końcu się pogodzili. Historię ich związku odzwierciedla tekst jednego z
najsłynniejszych utworów artysty - „Remember When”, do którego nakręcono
rodzinne video, z gościnnym udziałem żony i córek. Po pewnym czasie, będąc już
żonatym – przeniósł się do Nashville z nadzieją na to, że całkowicie poświęci
się muzyce.W Tennessee dostał posadę w The Nashville Network. Ówczesna żona,
przedstawiła go Glenowi Campbellowi, który pomógł mu u progu kariery.
Zadebiutował w 1987 roku
albumem „New Traditional”, który przyniósł takie przeboje, jak „W. Lee O'Daniel
And The Light Crust Dough Boys”, „They Call Me A Playboy”, „Just Forget It,
Son” oraz „Merle and George”.
Dwa lata później ukazał się
krążek „Here in the Real World”, niedługo potem gitarzysta zdobył sześć
prestiżowych Country Music Association awards (CMAs). Oprócz swej działalności
solowej, znany jest z założonego w tym samym roku zespołu „The Strayhorns”,
który gra obecnie składzie - Monty Allen (gitara akustyczna, wokal), Scott
Coney (gitara akustyczna, tic tac bas, banjo), Robbie Flint (gitara typu
steel), Danny Groah (gitara prowadząca), Mark McClurg (skrzypce, wokal), Bruce
Rutherford (perkusja), Joey Schmidt (klawisze) oraz Roger Wills (gitara
basowa).
W 1991 roku kolejny, trzeci
już longplay – „Don't Rock the Jukebox”. Wtedy też został członkiem the Grand
Ole Opry.
Rok później na rynku pojawił
się album „A Lot About Livin' (And a Little 'bout Love)”, który przyniósł mu
dużą popularność.
W 1994 roku nominowany był do
czterech CMAs, w tym jako Wykonawca Roku. Ten rok przyniósł też rozstanie
gitarzysty z jego dotychczasowym managementem (Ten Ten), z którego pracy
artysta nie był zadowolony. Nowym reprezentantem jego interesów został Gary
Overton. Był to również czas, w którym zaczęto doceniać w nim utalentowanego
autora tekstów. Na swoim koncie ma piosenki dla między innymi Clay’a Walkera,
Chely Wrighta oraz Faith Hill.
W październiku 1995 roku na
rynku pojawiło się wydawnictwo - „Alan Jackson: The Greatest Hits Collection”,
zawierające 17 jego przebojów, dwa nowe nagrania – „I'll Try” i „Tall, Tall
Trees”, a także kompozycję „Home”, pochodzącą z drugiego albumu, a nigdy
wcześniej nie wydaną.
Dwa lata później podpisał
kontrakt z jedną z firm samochodowych na użycie ciężarówki w jego nowym
teledysku „Who's Cheatin' Who”. Dodatkowo, w utworze „Merkury Blues” zmienił
frazę w tekście, by zawrzeć w niej nazwę firmy.
W 1999 roku wydał „Under the
Influence”, na którym znalazły się covery klasyków gatunku. Były to niezwykle
ryzykowne działanie z jego strony, gdyż wtedy w świecie country dominowało
brzmienie z wplecionymi elementami pop i rocka. W tym samym roku, w wyniku
drastycznego skrócenia występuGeorge’a Jonesa na rozdaniu nagród Country
Music Association i w tej sytuacji – jego bojkocie całej imprezy – Jackson na
znak solidarności – przerwał śpiewanie swojej piosenki i wtrącił utwór
piosenkarza – „Choisces”.
W piosence „Murder on Music
Row”, nagranej w duecie z Georgem Stramitem, krytycznie ustosunkował się do
zmian, jakie zaszły w country za sprawą między innymi popu. Popularność utworu
rozpoczęła debatę na temat tego, czy tradycyjne country jeszcze istnieje, czy
już zostało „zjedzone” przez komercję. Po atakach 11 września na Amerykę –
artysta w hołdzie ofiarom nagrał utwór „Where Were You (When the World Stopped
Turning)”. Niedługo trzeba było czekać, by singiel stał się prawdziwym hitem.
Jackson wykonał go podczas rozdania nagród CMA w tym samym roku.
W październiku 2001 roku
został wprowadzony do Music Hall of Fame w Georgii. Rok później otrzymał
nominacje w aż 10 kategoriach do nagrody CMAs za nagranie „Where Were You”.
Stawia go to na drugim miejscu w historii nominacji, tuż za Georgem Straitem.
Utwór był ponadto nominowany do Grammy jako Piosenka Roku. Jako ciekawostkę
można dodać, że sparodiowano go w serialu „South Park”. W październiku tego
samego roku na rynku ukazała się płyta z okazji Świąt Bożego Narodzenia „Let It
Be Christmas”. Rok później artysta gościnnie pojawił się na albumie Jeannie
Kendall w piosence „Timeless and True Love”, którą nagrano jako duet. Wydany w
tym roku longplay „Drive” otrzymał w 2003 roku nagrodę Academy of Country Music
za Album Roku, a klip do tytułowego nagrania zwyciężył w kategorii video.
W 2004 roku wydał płytę „What
I Do”, na której pojawił się gościnnie spokrewniony z nim, Adam Wright, również
piosenkarz i autor tekstów.
Na początku 2006 roku wydał
swój pierwszy album gospel. „Precious Memories” nagrany został z myślą o matce
Jacksona, która wprost uwielbiała ten rodzaj muzyki. Artysta potraktował ten
projekt jako swój poboczny i nie do końca oficjalny. Zresztą, nie sprzedawał
się tak dobrze, jak jego poprzednie dokonania.
Kilka miesięcy później
pojawiło się nowe wydawnictwo gitarzysty – „Like Red on a Rose”. Od strony
produkcyjnej nad wszystkim czuwała Alison Krauss, która dokonała również
ostatecznego wyboru tracklisty. Mimo, iż wydawnictwo zakwalifikowano jako
muzyka country i bluegrass, to jednak w warstwie brzmieniowej Jackson zaczął
niebezpiecznie zmierzać kierunku mainstreamu, co niezwykle zasmuciło jego
dotychczasowych fanów, zastanawiających się, czy przypadkiem nie oznacza to
porzucenia przez niego tradycyjnego stylu.
W 2007 roku żona Denise
wydała książkę „It's All About Him: Finding the Love of My Life”, opisującą jej
wspólne życie z gitarzystą; ich małżeństwo, separację, wzajemne zobowiązania
oraz przyjęcie przez nią katolicyzmu. W maju następnego roku opublikowała w
ramach prezentu „ The Road Home”.
Na początku marca 2008 roku,
z ukazaniem się następnego albumu „Good Time” fani mogli odetchnąć z ulgą, bo
wydawnictwo stylistycznie wróciło do korzeni gatunku. Promował go singiel
„Small Town Southern Man”. Z tego krążka pochodziły także takie przeboje jak
„Country Boy” i „Sissy's Song”, która dedykowana została długoletniej
przyjaciółce rodziny – Leslie „Sissy” Fitzgerald, tragicznie zmarłej w
poprzednim roku.
Album „Thirty Miles West” jest jego siedemnastym, pierwszą płytą wydaną
pod skrzydłami EMI Nashville. Oczywiście jest stylowo, debiut na szczycie płyt
z muzyką country wg. Tygodnika „Billboard” ale i na doskonałym drugim miejscu
Billboard Top 200. Ja dziś zaczynam od kompozycji „Gonna Come back As A Country
Strong”. Krążek wyprodukował Keith Stegall, wśród gości wymieńmy tylko
pojawienie się Zaca Browna…
Na 50 i jako najwyższa
premiera- na 6- powraca kolejna Szwedka, Sara Varga- kto słuchał moich
ubiegłorocznych audycji w Programie 1 Polskiego Radia, ten doskonale ją zna. Dwa
nagrania „Du Gick” i „Nar Vinden Vander”
przyćmione zostały popularnością „Spring For Livet”- teraz wreszcie nadszedł
ich czas.
Na 50 i 10- kolejna gwiazda z
Nashville- tym razem mlodszego pokolenia- Carrie Underwood.
Pochodzi z Checotah w
stanie Oklahoma. Stała się znana po wygraniu czwartej edycji amerykańskiego
Idola. Jej albumy i single pokrywały się nierzadko wielokrotną
platyną, a sama artystka kilka razy została wyróżniona nagrodą Grammy.
Dorastała na farmie rodziców,
Stephen'a i Carole Underwood. Ma dwie starsze siostry, Shannę i Stephanie. W
dzieciństwie Carrie zagrała w Robbins Memorial Talent Show. Śpiewała też w
chórze kościelnym.
W 2001 zakończyła szkołę
średnią w Checotah. Rozpoczęła studia w Northeastern University State w
Tahlequah, gdzie skończyła z wyróżnieniem (magna laude) studia licencjackie na
kierunku: komunikacja masowa i naciski w dziennikarstwie. Uczestniczyła też w
licznych konkursach piękności, a w 2004 zajęła 2 miejsce w konkursie Miss NSU.
Aktualnie Carrie mieszka
we Franklin, na przedmieściach Nashville w
stanie Tennessee.
Na przesłuchania do American Idol trafiła latem 2004. Już w
drugim etapie przesłuchań była faworytką i wróżono jej wygraną w tej edycji. 25
maja 2005 Carrie wygrała 4 edycję American Idol. 15 listopada wydała swoją
debiutancka płytę „Some Hearts”. Za album zgarnęła liczne nagrody,
a najważniejsze z nich są dwie statuetki Grammy zdobyte w 2007 i jedna w 2008.
Drugi album, zatytułowany „Carnival Ride”,
ukazał się 23 października 2007. Trzeci album „Play On” ukazał
się 3 listopada 2009.
Ten najnowszy „Blown Away” –
do amerykańskich sklepów trafił 1 maja, w pierwszym tygodniu sprzedaży –
rozszedł się w 267 tysiącach egzemplarzy, co dało oczywiście debiut na szczycie
Billboard top 200. Carriejest też trzecią wokalistką sceny country, po Lindzie
Ronstadt i Faith Hill, której trzeci z kolei album, wdrapuje się od razu na
szczyt tego zestawienia.
To nie koniec rekordów- obok
Mirandy Lambert, Carrie stała się drugą artystką, której płyty, od razu
debiutują na szczycie zestawienia płyt country- ten krążek- po raz pierwszy w
jej dyskografii utrzymał się także- drugi tydzień z rzędu- tak dodatkowo
wymienię.
Płytę produkował Mark Bright,
ten sam, który wspólpracował m.in. z Rascal Flatts, Sarą Evans, Jo Dee
Messina, Lonestar czy Scotty
McCreery. Ma na swoim koncie także pracę z Peterem Ceterą, Stingiem, Bradem
Paisley’em czy
Vinc ’em Gillem i Keithem Urbanem.
A pamiętacie może Erica Beneta?
Były mąż Halle Berry, jest
też piosenkarzem, który specjalizuje się w muzyce soul i R&B. Na rynku
obecny od 1995 roku, ma na swoim koncie m.in. cztery nominacje do Grammy Awards,
pięć studyjnych krążków, a ten najnowszy „The One” zapowiada się na prawdziwą
kopalnię przebojów. Na amerykańskiej liście przebojów- Billboard top 200-
całkiem dobry debiut – na 32.
A propos kobiet, od kilku lat
związany z Manuelą Testollini, byłą żoną Prince’a, która urodziła mu 21 grudnia
ubiegłego roku, córeczkę Lucia Bellę…
A na liście – smooth jazzowy
wręcz song „Harriett Jones”- polecam.
Potem
jeszcze trzy premiery, ale się dzieje, prawda?
Wracają siostry Wilson, czyli duet Heart,
potem z Bermud urocza Heather Nova i Słowaczka Katarina Knechtova.
W kwestii Heather Novy- to
jeszcze znajdziemy jej kolejna propozycję na 16.
Przypomnijmy więc, naprawdę
nazywa się Heather Frith i przyszła na świat w 1967 roku na Bermudach. Pierwsze
szesnaście lat życia spędziła wraz z rodzicami i dwójką rodzeństwa na
kilkunastometrowej łodzi. Później studiowała malarstwo, reżyserię i muzykę
filmową w Bostonie.
Jej debiutancka EP-ka,
"These Walls", ukazała się w 1990 roku, a pierwszy album, "Glow
Stars", dopiero trzy lata później. Sukces komercyjny osiągnęła albumem
"Oyster" z 1995 roku oraz przebojami "Walk This World" i
"London Rain". Kolejne studyjne albumy Heather to: "Siren"
(1998), "South" (2001), "Storm" (2003), "Redbird"
(2005) i "the sorrowjoy" (2006).
Producentem większości nagrań
Heather jest Felix Tod, od 2001 mąż piosenkarki. Artystka często współpracuje
również z innymi muzykami, między innymi z Dido,
szwedzkim zespołem Eskobar,
a w roku 2007 z niemieckim producentem i DJ-em - André Tannebergerem, znanym
jako ATB.
Heather Nova od mniej więcej
dwudziestu lat mieszka w Londynie.
Do omówienia pozostały nam dwa nowe nagrania- na 15
pojawia się mój faworyt na tegoroczny hit lata- Aura Dione wspierana przez Rock
Mafię.
Aura Dione – niezwykła
dwudziestosiedmiolatka z Kopenhagi porównywana do Feist, Gwen Stefani, Shanii
Twain czy Tracy Chapman. Aura w swoich autorskich piosenkach łączy folk z
elektroniką, elementami country, popu i dub, ale również używa mniej
spotykanych instrumentów jak pianino-zabawka, cymbałki, flet, trąbka czy banjo.
„ Wszystko robię z poczuciem humoru” – śmieje się – „Lubię dodawać rzeczy,
które wyróżniają moją muzykę. Muzyka popowa jest teraz prosta, ja chcę ją
urozmaicać.” Aura Dione znana jest również z zamiłowania do mody: kolorowych
niekonwencjonalnych strojów i ekstrawaganckich koncertów. Najnowszy album
troszeczkę przeoczyłem a teraz nadrabiam zaległości genialnym „Friends"- i do
tego ten teledysk…
Oczko wyżej za to powraca
rockowy wymiatacz Black Stone Cherry. Zespół pochodzi z małego miasteczka w
południowo-centralnej części stanu Kentucky,
ulokowanego w środku hrabstwa w którym obowiązuje prohibicja. W młodości każdy
z członków zespołu znalazł ucieczkę w muzyce, dzięki bogatej tradycji muzycznej
swoich rodzin. Richard Young, ojciec Johna Freda, był
założycielem Kentucky Headhunters, a
wujek-dziadek Jona Lawhona był
perkusistą jazzowym. Chris Robertson otrzymał
swoją pierwszą gitarę od dziadka, który robił instrumenty ręcznie, i nauczył
się pierwszych akordów od ojca. Dzięki wpływom muzycznym płynącym z regionu
Kentucky i dzięki im rodzinom, Black Stone Cherry mogli rozwinąć swoje własne
brzmienie z dala od głównych nurtów w muzyce.
Chris i John Fred zaczęli
wspólnie grać jeszcze jako nastolatkowie w liceum. Wkrótce dołączyli do nich
Jon i Ben, i 4 czerwca 2001 oficjalnie
powstał zespół.
Po nagraniu pierwszej EP, Black Stone Cherry
zagrali koncert w sali gimnastycznej lokalnej szkoły średniej dla 1500 osób. W
tej samej szkole Chris grywał na gitarze z dyrektorem. Po wydaniu debiutanckiego
albumu Black Stone Cherry w 2006 przez In De
Goot/Roadrunner Records, dyrektor zaprosił zespół na koncert dla uczczenia tego
faktu. Album został nagrany w ich rodzinnej miejscowości, wyprodukowany przez
ojca Johna Freda i inżyniera Davida Barricka, z zmiksowany w Palm's Studio
w Las Vegas przez
Kevina Shirleya.
W lipcu 2007 wydali kolejne EP zawierające
utwór Rain Wizard oraz dwa wcześniej
niepublikowane.
Pierwszy album koncertowy został
wydany 31 października 2007, bezpośrednio po
koncercie w londyńskiej Astorii.
Po zakończeniu trasy zespół
rozpoczął pracę nad kolejnym albumem. Został on wydany pod tytułem Folklore and Superstition 19 sierpnia 2008 przez Roadrunner Records.
Ostatni materiał, z którego
dziś nagranie wskoczyło na 14- „Between the Devil and the Deep Blue
Sea”, został wydany 31 maja 2011 roku.
A co mamy na szczycie?
Po raz szósty rewelacyjny
Ultravox, aż nie wierzę w to co widzę i słyszę…a Midge Ure i spółka wcale nie
zamierzają odpuszczać. No chyba, że pokona ich Dave Gahan z Soulsavers- już na
2…kolejny raz.
Do miłego posłuchania
Prześlij komentarz