Notowanie 1372

Private Chart

March 2, 2013

8 news

1	1	5	HEAVEN	DEPECHE MODE ( 5 raz na 1)	1
2	2 5	9 3	HO HEY BACK IN YOUR ARMS AGAIN	THE LUMINEERS THE MAVERICKS	2 2
3	4	12	WILDEST MOMENTS	JESSIE WARE	3
4	4	7	LUMINOL	STEVEN WILSON	4
5	7	13	ONE DAY RECKONING	ASAF AVIDAN	5
6	8	16	I WILL WAIT	MUMFORD& SUNS	6
7	6 12	15 9	DEAD LETTERS WHERE ARE WE NOW	KATATONIA DAVID BOWIE	6 1
8	N	1	LET US MOVE ON	DIDO& KENDRICK LEMAR	8
9	N	1	NO FREEDOM	DIDO	9
10	p	13	I FOLLOW RIVERS	TRIGGERFINGER	10
11	3 9	13 7	SUGAR MAN COUGH COUGH	RODRIGUEZ EVERYTHING EVERYTHING	2 9
12	10	12	LOCKED OUT OF HEAVEN	BRUNO MARS	10
13	13	16	SUPPER’S READY	STEVE HACKETT	10
14	14 14	7 9	KEMOSABE SOMETHING’S WRONG	EVERYTHING EVERYTHING PUBLIC IMAGE LTD.	12 14
15	15 15 16	5 5 22	SUBMARINES ATTICUS, IN THE DESERT LIVE	THE LUMINEERS KISHI BASHI ULTRAVOX	15 15 15
16	16	9	CLARA	PUNCH BROTHERS	16
17	17	6	THE DEPTH OF SELF- DELUSION	RIVERSIDE	17
18	N	1	INVITATION TO THE BLUES	EMMYLOU HARRIS& RODNEY CROWELL	18
19	24 25	2 3	BUCKET LIST NATTENS BELTER	NELLY FURTADO KURT NILSEN	19 19
20	29 30	17 17	MY GIRL 2 NEVER KNEW YOUR NAME	MADNESS MADNESS	20 20
21	11	15	EMPATHY	ALANIS MORISSETTE	5
22	12	16	ARMY OF ME	CHRISTINA AGUILERA	5
23	13	6	GUNS OF GOD	RAY  WILSON& STILTSKIN	9
24	20	9	REUBEN’S TRAIN	RENEGADE STRINGBAND	20
25	20	3	REMEMBER IT’S ME	GOTTHARD	20
26	18 19	18 6	OH YEAH JUDGEMENT DAY	AEROSMITH STEVE LUKATHER	13 19
27	26 26	9 9	BULLETPROOF OF PRIDE IS ANYBADY OUT THERE	K’NAAN& BONO K’NAAN& NELLY FURTADO	9 26
28	27	6	E DU NORD	KARI BREMNES	27
29	27	9	I WANT YOU BACK	TITO NEVES& TONY SUCCAR	27
30	28	5	BRIGHT WHITES	KISHI BASHI	28
31	31	9	DIAMONDS	RIHANNA	31
32	32	16	BABEL	MUMFORDS& SUNS	32
33	33	22	FLOW	ULTRAVOX	33
34	35	10	ALL I NEED IS LOVE	CEE LO GREEN& DISNEY’S THE MUPPETS	34
35	36	2	THIS HEAD I HOLD	ELECTRIC GUEST	35
36	37	6	MANN PA ROMMET	KARI BREMNES	36
37	38	20	JUST A BEAUTIFUL DAY	DANKO JONES	37
38	39	19	SAD SAD SAD	SKUNK ANANSIE	38
39	40	15	I COME IN PEACE	JOE COCKER	39
40	N	1	THE NEXT DAY	DAVID BOWIE	40
41	41 42	19 18	JE PARTIRAI ALL MY LOVING	ANGGUN YANNICK BOVY	41 41
42	43 44	19 20	HEARTBREAK OVERNIGHT	SARAH MclCHLAN ZAC BROWN& TROMBONE SHORTY	42 42
43	45	20	STEPPIN’ OUT WITH MY BABY	TONY BENNETT& CHRISTINA AGUILERA	43
44	46	14	AIN’T MESSIN ROUND	GARY CLARKE JR.	44
45	47	18	EVERY ROAD LEADS HOME TO YOU	RICHIE SAMBORA	45
46	48	16	IN MY PLACE (LIVE)	COLDPLAY	46
47	49	2	I WANT YOU BACK	NOISETTES	47
48	50	17	WHAT COULD HAVE BEEN LOVE	AEROSMITH	48
49	51 52	3 15	DU SA CHAINED	KURT NILSEN THE XX	49 49
50	53	18	A WAY TO SURVIVE	JAMEY JOHNSON& VINCE GILL& LEON RUSSELL	50
51	52	14	SANNINGEN	PETRA MARKLUND	51
52	54	18	MAKE THE WORLD GO AWAY	JAMEY JOHNSON& ALISON KRAUSS	52
53	55	2	FINAL CALL	NOISETTES	53
54	56	15	HOLD ON YOUR HEART	KYLIE MINOGUE	54
55	57	6	THAT’S HOW STRONG MY LOVE IS	MICK HUCKNALL	55
56	58	12	NIGHT LIGHT	JESSIE WARE	56
57	60	6	WHERE HAVE YOU BEEN	IMANY	57
58	59	6	HEY MATTHEW	KAREL FIALKA	58
59	61	13	I FEEL IN MY BONES	THE KILLERS	59
60	62	10	BRAND NEW ME	ALICIA KEYS	60
61	63	7	KING OF FUNNY	BEATA PRZYBYTEK	61
62	64	9	WE ARE THE WALKING DEAD	MAN MACHINE INDUSTRY	62
63	65	12	GOTTA BE TONIGHT	LIFEHOUSE	63
64	66 67	7 7	SALINAS PINESONG	LAURA MARLING A FINE FRENZY	64 64
65	66	7	NAD PAPIREM	BUTY	65
66	68	12	LIGHTNING BOLT	JAKE BUGG	66
67	72	12	TASTE IT	JAKE BUGG	67
68	69 70	12 12	TAKE HOLD OF MY HEAD DIM LIGHTS, THILK SMOKE	DWIGHT YOAKAM DWIGHT YOAKAM	68 68
69	71	9	NO MORE HEROES	SLASH& MYLES KENNEDY& THE CONSPIRATORS	69
70	73	12	THE FURTHEST STAR	AMY MACDONALD	70
71	74 75	12 12	STATE OF GRACE DAYGLO REFLECTION	TAYLOR SWIFT BOBBY WOMACK& LANA DEL REY	71 71
72	76	10	NO WAY DOWN	THE SHINS	72
73	77	10	PUPPLING TEETH	NEWTON FAULKNER	73
74	78	9	KILL THE DJ	GREEN DAY	74
75	79	9	1648	SABATON	75
76	80	9	SWERVE CITY	DEFTONES	76
77	81	9	INTERNAL WARFARE	EPICA	77
78	82	2	WATER	ERIC BURDON	78
79	83	6	MAGPIE	BETH ORTON	79
80	84	3	BASTAVA	LAURA PAUSINI	80
81	85	9	BEEN AWAY TOO LONG	SOUNDGARDEN	81
82	86	9	VERLOREN	LACRIMOSA	82
83	87	7	RADIANT	EVERYTHING EVERYTHING	83
84	90	3	MY NUMBER	FOALS	84
85	89	3	BECAUSE WE CAN	BON JOVI	85
86	88	5	I’LL STAY WITH YOU	NEW ORDER	86
87	91	3	NOSTRASTORIA	GIANNA NANNINI	87
88	92	5	SLY	BRUUT!	88
89	100	2	THOUGHTS MOVING	DEER PROJECT	89
90	93	5	CHOLLA	THE JOY FORMIDABLE	90
91	94	5	BLACK CHANDELIER	BIFFY CLYRO	91
92	95	2	GREATEST HITS	MYSTERY JETS	92
93	96	2	TEENAGE ICON	THE VACCINES	93
94	97	2	RADIO	MATCHBOX TWENTY	94
95	98	2	TRUE NORTH	BAD RELIGION	95
96	99	2	OCTOPUS- E	ROCK CANDY FUNK PARTY	96
97	N	1	LEAVE MY BODY	FLORENCE AND THE MACHINE	97
98	N	1	THE RACE RUNS ME	LUKA BLOOM	98
99	N	1	I’M ALIVE	IMELDA MAY	99
100	N	1	DRINKIN	HOLLY WILLIAMS	100

Wypadły z topu: 21(6)DIAMONDS- Y’AKOTO, 21(5)INTO THE LIGHT- MATTHEW WEST, 21(130WHAT’S WRONG WITH ME- BRIGITTE ZARIE, 22(6)DEAD MAN’S SHOES- THE VIRGINMARYS, 22(6)SOMETHING’S WRONG- DADDY’S CASH& JOHN LEE HOOKER JR.& BEATA BEDNARZ, 23(10)SUN SHINES ON- NEO RETROS,  31(17)FRUIT TREE-GRAZYNA AUGUSCIK, 34(19)TELEFON- MAX MUTZKE, 

Wiosna wiosna, wiosna ach…gdzie Ty? Słońce za oknem pięknie dziś przygrzewa…ale chyba tym najpiękniejszym dniem w roku, była jak na razie sobota. Z tego też powodu piszę te słowa… w poniedziałek.

Dwa dni temu poszedłem na targowisko, jak zawsze u znajomego pana kupiłem wędzoną rybkę, trochę jabłuszek i w domowym zaciszu -wędzoną szyneczkę w majeranku. MMM- pyszności.

To będzie smaczny miesiąc bo na sam koniec nadejdzie Wielkanoc…mazurki, chrzan, babka piaskowa, pieczony schab peklowany czosnkiem.

Potem tak się rozmarzyłem, słoneczko grzało nieprzyzwoicie mocno, że na pobliskim przystanku autobusowym usiadłem sobie, wyciągnąłem nogi…i relaksowałem się. Zamknąłem oczy i tak sobie pół godziny przesiedziałem. A, że zapomniałem telefonu komórkowego i nie miałem go przy sobie…to był naprawdę błogo spędzony czas. Dziwne, prawda?

A gdzie w tym wszystkim muzyka?

Na pierwszym planie rzecz jasna.

Już docierają do nas prawdziwe rarytasy, już uczę się na pamięć nowej Dido- dziś premiera, Davida Bowie- premiera niebawem, zasłuchuję się ciekawym duetem Emmylou Harris i Rodney Crowell a do tego…zaczynam sprzątać i na biurku i pod nim.

Stąd na listę powraca – po raz ostatni z „Ceremonials”- Florence and The Machine, Imelda May- z płyty „Mayhem” z 2010 roku oraz… Luka Bloom- choć to dopiero druga odsłona zakochanego w Holandii Irlandczyka – oficjalnie w dowodzie widniejącego jako Kevin Barry Moore. Od lat nie ma nic od Davida Wilcoxa, tęskno jakoś za Marc’em Cohnem czy Kenny Logginsem, Luka niejako daje temu przyjemny kontrast. Polecam bardzo jego nagranie „The Race Runs Me”- debiutujące na 98 miejscu.

Co do Dido- cóż- jej  comeback po pięcioletniej przerwie (prawie- wszak ostatni album ukazał się w 2008 roku)- jest wyjątkowo udany, klimatyczny i do tego przebojowy. Znowu muzyka pop urasta do norm sztuki, słucha się tego wydawnictwa pysznie…Ha – znowu jedzenie.

Stąd najwyżej notowane premiery dziś- pochodzą od  - miejsce 8 i 9.

Przy tej okazji przypomnijmy, że już od najmłodszych lat Dido przejawiała zainteresowanie muzyką. Przez dłuższy czas pobierała lekcje gry na fortepianie i skrzypcach. Natomiast gust wyrobiła sobie słuchając płyt z kolekcji starszego brata, a w szczególności Elli Fitzgerald. Jako nastolatka śpiewała przed lustrem do szczotki, a potem wstąpiła do klasycznego zespołu, który koncertował po katedrach Wielkiej Brytanii. Niestety, brat nie dodawał otuchy siostrze twierdząc, że nie ma zbyt dobrego głosu. Nie wiadomo czy były to tylko żarty czy przekomarzanie, ale po czasie zmienił zdanie. Dido zaśpiewała w chórkach na pierwszej płycie Faithless „Reverence”, a na drugim krążku samodzielnie wykonała jeden z utworów.

W roku 1997 została zaproszona na rozmowę z Clivem Davisem, ówczesnym szefem wytwórni Arista. Spotkanie zaowocowało podpisaniem kontraktu na wydanie płyty. 'No Angel' w Stanach Zjednoczonych pojawił się 1 czerwca 1999 roku. Płyta spotkała się z dobrym przyjęciem, ale tylko za Oceanem. Piosenkarka odbyła półtoraroczną trasę koncertową, gdzie zdarzało się, że śpiewała tylko dla 40 osób. Występowała też przed Stingiem podczas jego tournee po Stanach Zjednoczonych. W Europie nikt o niej nie słyszał, nawet po zamieszczeniu piosenki „Here With Me” na ścieżce dźwiękowej filmu „Przypadkowa dziewczyna”, z Gwyneth Paltrow w roli głównej.
Zwrot swojej kariery o sto osiemdziesiąt stopni Dido zawdzięcza Eminemowi. Raper wraz ze swoim producentem Markiem "The 45" Kingiem, postanowił "wsamplować" refren piosenki "Thank You". I tak się wszystko zaczęło... od nowa.
W 2003 roku ukazał się drugi album zatytułowany „Life For Rent”. Krążek utrzymany w podobnej stylistyce co debiut okazał się jednym z wydawniczych bestsellerów roku. Pochodzi z niego przebojowy singiel „White Flag”.

Teraz piosenkarka powraca z nowym, czwartym studyjnym albumem, zatytułowanym „Girl Who Got Away”. W pracach nad krążkiem wokalistkę wspiera brat, Rollo Armstrong, znany z Faithless i poprzednich płyt siostry. Wśród gości, który udzielają się na albumie jest Kendrick Lamar. To z nim zarejestrowała song „Let Us Move On”- który jest najwyżej uplasowaną premierą.

 Od lewej Paul Van Bruystegem, autor, Ruben Block i Mario Goossens - tuż po uroczej rozmowie.

  

Jeśli już piszę o premierach- to mamy wreszcie, bo to się wyjątkowo mało razy w roku zdarza, comeback na 10. A wszystko nawet nie przez koncert ale przesympatyczny wywiad z Belgami z Triggerfinger. Ich cover ‘I Follow Rivers” z repertuaru Lykke Li, był u mnie na liście w ubiegłym roku, w ciągu 12 tygodni dotarł do najwyższej- 11 lokaty a teraz…proszę bardzo- od razu pierwsza dziesiątka!!! I będzie zapewne wyżej.

A "All This Dancin' Around" - najnowszy album grupy miał polską premierę 16 października 2012, a utwór „I Follow Rivers” grany jest nieustannie przez wszystkie stacje radiowe w naszym kraju (i nie tylko)!

Klip do wspomnianego "I Follow Rivers" obejrzało w internecie już kilkanaście milionów osób!
Gdyby pokusić się o wymienienie popularnych wykonawców z Belgii na myśl oczywiście przychodzi Selah Sue, zespół dEus, potem może Soulwax, a potem pomysły się już kończą. Od tej pory do listy obowiązkowo trzeba dodać Triggerfinger! Dojrzali muzycy (średnia wieku 45 lat!) na swój wielki moment musieli poczekać aż kilkanaście lat. Choć w rodzimej Belgii są popularni od lat, to świat o nich usłyszał dopiero niedawno i to za sprawą covera. To właśnie Triggerfinger wykonali piosenkę z repertuaru Likke Li „I Follow Rivers” lepiej niż sama autorka. Jak gdyby utwór został napisany specjalnie dla nich! Taka wersja zwyczajnie nie mogła przejść niezauważona! I najwyraźniej historia lubi się powtarzać, bo Triggerfinger zaczynali w 1998r. właśnie jako cover band. Szybko jednak wypracowali sobie własny, charakterystyczny styl i zaczęli tworzyć swój autorski materiał. Na swoim koncie mają już 4 albumy, z których najnowszy - „All This Dancin’ Around” ukazał się w Polsce – jeszcze raz to podkreślę- 16 października 2012. Muzycy swoje wieloletnie doświadczenie umiejętnie przekuli w swój największy atut. Poza rzecz jasna, talentem muzycznym. „Tak, wiem, że jesteśmy dosyć starzy jak na zespół rockowy” – przyznaje żartobliwie wokalista i lider Triggerfinger Ruben Block i dodaje – “Ale to dobrze, że staliśmy się popularni właśnie teraz, kiedy mamy więcej doświadczenia i jesteśmy bardziej wyluzowani, niż kiedy mieliśmy po 20 lat”. Gdyby pokusić się o porównania, to w muzyce Triggerfinger znajdziemy wszystko co w rocku najlepsze – od inspiracji Led Zeppelin, poprzez The Black Keys, Queens Of The Stone Age, aż po odrobinę zmysłowości Lenny’ego Kravitza. Wszystko podane w charakterystyczny dla Triggerfinger sposób. Sam zespół jednak zdecydowanie woli posługiwać się referencjami filmowymi - “Lubię porównywać nas do filmów, takich jak np. Zagubiona Autostrada, w której chodzi bardziej o atmosferę niż o odpowiedzi” – wyjaśnia Ruben.

Co poza tym na liście?

Mamy na przykład zespół- Foals, który pochodzi z Oksfordu. Muzyka grupy to głównie mieszanka takich gatunków jak: rock, elektronika i pop, choć na swoim drugim albumie mocno skręcili w kierunku folku.

Zespół został założony w 2005 roku przez dwóch przyjaciół z dzieciństwa: Yannisa Philippakisa (wokal) i Jacka Bevana (perkusja). Skład grupy uzupełniają: Jimmy Smith (gitara prowadząca), Edwin Congreave (klawisze) i Walter Gervers (gitara basowa).

Na swoim koncie zespół ma łącznie trzy płyty. Przygotowany przy współpracy z Davidem Sitek’iem, założycielem TV On The Radio debiut „Antidotes”(2008)  album „Total Life Forever" (2010)oraz najnowszy „Holy Fire”, który do naszych rak trafił 11 lutego. Pochodzący z niego song „My Number” tym razem uzyskał awans z 90 na 84.

Na 78 plus dziesięć odnotujmy na konto …Erica Burdona!

Artysta nie przestaje koncertować i nagrywać od pięćdziesięciu lat. W ubiegłym roku zaniemógł i nie przyjechał na Suwałki Blues Festival, ale za to nagrał zupełnie nowy, niemal autorski album „Til Your River Runs Dry”.

Krążek rozpoczyna się z absolutnie grubej rury. „Water” brzmi jak dwustuprocentowy radiowy hit. Genialny, na równi z największymi, tak lubianymi przez radio, hitami Joe Cockera. Są chórki, mocne gitary i tekst zainspirowany spotkaniem z … Gorbaczowem. Panowie podobno rozmawiali o możliwych brakach wody pitnej na Ziemi, a ta rozmowa stała się kanwą metafory tekstu. Prawda, że wspaniałe otwarcie? I od tego numeru też zacząłem promocję tej płyty.

Tempo odrobinę zwalnia, wyraźniej słychać hammondy, a Eric Burdon śpiewa kolejny tekst ważny, polityczny tekst. W „Memorial Day” wspomina hipisów i poetów, ba, nawet Spartan, by zagrzmieć, że wojny są dziełem bogatych, ale to biedni za nie płacą. Następna piosenka, której w 2013 roku nie wolno przegapić.

Brzmienie staje się bardziej delikatne, a Eric Burdon flirtuje z bluesem, soulem i gospel. „The Devil and Jesus” opowiada o siłach, które sprawują kontrolę nad nami. I jest w tej piosence trochę z ducha starego, dobrego Steely Dan.

A skoro już delikatnie wkraczamy w świat ballady, odzywają się marakasy, jakaś mandolina, a Eric Burdon snuje opowieść zatytułowaną „Wait”. Przepięknie kołysze ta barowa piosenka, której nie wstydziłby się napisać i Leonard Cohen. A jakie nostalgiczne nuty słychać w głosie Burdona. Śpiewa cudownie lekko i osobiście. I wiemy, że nawet w najczarniejszą noc warto czekać na świt.

„Old Habits Die Hard” to ukłon w stronę grania bliższego The Rolling Stones. Eric Burdon po prostu stylowo frazuje i się wydziera, a w podkładzie pulsują gitary jak w „Money For Notning” Straitsów. Dlaczego nie „Jumpin’ Jack Flash”? Bo brzmienie jest cokolwiek bardziej wygładzone, ale gitara gra prawdziwie korzenne, bluesowe solo, a brzmienie uzupełnia honky tonk piano. Sam Burdon przyznaje, że piosenka ma pewne wątki autobiograficzne….Jego nowy krązek to wyjątkowo mocne otwarcie muzycznego 2013 roku.

Wielu artystów oddaje w swoje muzyce hołd innym muzykom. Eric Burdon na tym krążku wspomina Bo Diddleya. Najpierw w inspirowanym tą specyficzną pulsacją autorskim „Bo Diddley Special”. Całość, oszczędnie zaaranżowana, naprawdę przekonuje.

„In the Ground” to piosenka, która łączy w sobie rocka z rhythm and bluesem i szczyptą porządnego soulu spod znaku War. Burdon snuje swoją opowieść w stylu murzyńskich śpiewaków i znów pokazuje, że mimo 71 lat może wznieść się na wyżyny wokalistyki.

Są marzenia, które już nigdy się nie spełnią. Nieco żartobliwie traktuje o tym piosenka „27 Forever”. Są w niej panienki, alkohol i zaprzedanie się diabłu w zamian za wieczną młodość. I to jak zaśpiewane. Dlaczego u nas nie nagrywa się takich rockowych piosenek, jakie Burdon strzela jednym pstryknięciem, w dodatku z świetnie brzmiącym riffemm saksofonu i dialogującą z nim gitarą.

Niemal jak work son zaczyna się „River Is Rising”. Klimat buduje męski chór, rozliczne przeszkadzajki I świetnie zaaranżowane wtręty dęciaków. Równie mroczny utwór mógłby nagrać Tom Waits albo Nick Cave – słowo.

Jeden z dwóch coverów na krążku to „Medicine Man” Marca Cohna. Zagrany z pasją, z uczuciem, tak jak tylko Burdon potrafi.

I wreszcie – prawdziwy blues. „Invitation to the White House” to żart z samego prezydenta zagrany w najlepszym chicgowskim stylu. Znów są obłędne dęciaki, piano, hammondy, a wszystko zagrane jak na najlepszych bluesowych płytach. A jak sam Burdon bawi się głosem. Bo dobry muzyk musi mieć też poczucie humoru!

Krążek kończy Diddleyowy „Before You Accuse Me”. Zaśpiewany początkowo tylko z grającą ostinato gitarą elektryczną przeradza się w kolejnego rasowego bluesa, z pięknie brzmiącymi responsami zagranymi na trąbce z tłumikiem. Jeśli baliście się, że za mało na tej płycie czystego bluesa – końcówka rozwiewa wszystkie wątpliwości.

Na 66 i 67 dwie propozycje- od mojego Debiutanta 2012 roku, Jake’a Bugga.

„To przyszłość muzyki” – powiedział  niedawno o twórczości Jake’a Bugga sam Noel Gallagher. Młody muzyk nie tylko znalazł mentora w osobie Noela Gallaghera, ale zdołał też wzbudzić podziw u połowy brytyjskiej sceny muzycznej – chwalą go wszyscy od Lily Allen, przez Eltona Johna, Coldplay, Damona Albarna, aż po Snow Patrol. Przede wszystkim jednak ten 18-letni chłopak z gitarą podbił serca brytyjskiej publiczności – jego wydana w październiku ubiegłego roku debiutancka płyta „Jake Bugg” od razu trafiła na 1. miejsce UK Album Chart! Ale też chyba od czasu pojawienia się Arctic Monkeys nie było na brytyjskiej scenie muzycznej nikogo, kto tak doskonale potrafiłby oddać nastroje młodego pokolenia. Fenomen Jake’a polega jednak głównie na tym, że jego niezwykle szczere piosenki przemawiają nie tylko do nastolatków, ale też do ich rodziców, bo w swojej twórczości młody artysta składa swoisty hołd twórczości wszystkich wielkich – Dylanowi,  The Beatles czy The Rolling Stones. “To jakby Dylan spotkał się z Arctic Monkeys” - mówi o muzyce swojego protegowanego Noel Gallagher. Gorąco polecam

Do top 10 wraca pierwszy singiel z niewydanej wciąż płyta Davida Bowie, a na 40 debiutuje jego kolejna odsłona, song tytułowy ze wspomnianego wydawnictwa.

W oświadczeniu ze strony muzyka czytamy: "W ostatnich latach, cisza na temat planów Davida przerywana była jedynie przez nieustający ciąg spekulacji, plotek i nadziei fanów. Kto by pomyślał, że w ogóle ukaże się nowa płyta. W końcu David Bowie jest artystą, który nagrywa i występuje wtedy kiedy chce i przede wszystkim, wtedy kiedy ma coś do powiedzienia, a nie do sprzedania. Tym razem definitywnie chce nam coś przekazać". Co dokładnie? O tym niebawem. Płyta dokładnie trafi do sklepów za tydzień- 11 marca…

Na 32 i 6 rewelacja z Londynu, która podbija Stany Zjednoczone, o której dziś opowiadam w telewizji a oni sami grają w wyprzedanej do ostatniego miejsca Stodole- Mumford And Suns. W skład grupy wchodzą Marcus Mumford (wokal, gitara, perkusja, mandolina), Ben Lovett (wokal, klawisze, akordeon, perkusja), "Country" Winston Marshall (wokal, banjo, dobro) i Ted Dwane (wokal, kontrabas, perkusja, gitara).  Zespół powstał w październiku 2007 roku i wywodzi się z nurtu nazywanego "West London folk scene". Ich debiutancki krążek "Sigh No More" ukazał się w październiku 2009 roku. Utwory pochodzące z tej płyty - "Little Lion Man" oraz "The Cave" - przyniosły grupie niesłychaną popularność: Mumford & Sons wystąpili na Glastonbury Festival, imprezie uznawanej za jedną z najważniejszych muzycznych wydarzeń na świecie. Album trafił na pierwsze miejsca list sprzedaży na całym świecie, między innymi w Australii, Nowej Zelandii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie czy Wielkiej Brytanii - do maja 2012 roku rozeszło się ponad dwa i pół miliona kopii płyty.
Z materiałem z najnowszej pozycji o tytule „Babel”- pojawili się już w ubiegłym roku na Open Er’ze- teraz odwiedzają stolicę po raz pierwszy…

Na 15 i 2- ich koledzy zza Oceanu- The Lumineers. Pochodzą z Denver i są zdecydowanie bardziej kameralną odpowiedzią na europejskie gwiazdy indie – folku. Szczera, pełna pasji muzyka i znaczące teksty szybko przysporzyły The Lumineers rzesze fanów – ich wydany w małej niezależnej wytwórni singiel „Ho Hey” rozszedł się w samych tylko Stanach Zjednoczonych w ilości ponad 600 tys. egzemplarzy. U mnie nadal jako pozycja numer 2. W skład zespołu wchodzą: Wesley Schultz - gitara i wokal, Jeremiah Fraites - bębny, perkusja, mandolina i wokal, Neyla Pekárek wiolonczela, mandolina, fortepian i wokal. Debiutancki album „The Lumineers” dotarł do 11 miejsca listy Billboardu! Krążek został wydany 3 kwietnia 2012 roku. Na płycie folk i bluegrass, miesza się z akustycznym popem, a żarliwość i surowość materiału może miejscami kojarzyć się nawet z dokonaniami Jeffa Buckleya, czy nawet samego Boba Dylana.

I co jeszcze?
Na szczycie Depeche Mode rządzi już piąty tydzień z rzędu. „Heaven” nie odpuszcza.

Mimo, że do premiery nowej płyty zostały trzy tygodnie, zespół już przypomina o swojej potędze – w najnowszym notowaniu polskiej listy OLiS debiutuje na 4 miejscu – i to nie pełnym albumem, a tylko jedną z wersji najnowszego singla "Heaven"! Na oficjalną listę najlepiej sprzedających się płyt, publikowaną przez ZPAV, zakwalifikowała się z racji czasu trwania wyłącznie EP-ka z remixami "Heaven", ale równie dużym powodzeniem w sklepach cieszy się też dwu-utworowy singiel.

 Jutro do sprzedaży trafi winyl z remixami "Heaven".

 Nowy, planowany na 26 marca, trzynasty album w karierze Depeche Mode "Delta Machine” ukaże się pierwszy raz w barwach wytwórni Sony Music. Dostępny będzie w wersji podstawowej (13 utworów, w tym „Heaven” i zaprezentowany fanom jeszcze w ubiegłym roku utwór „Angel”) a także specjalnej, ekskluzywnej wersji Deluxe. Zawierać będzie ona cztery dodatkowe utwory i 28-stronicową książeczkę za zdjęciami Antona Corbijna, artysty wizualnego, od wielu lat współpracującego z zespołem. Materiał dostępny będzie również na podwójnej płycie winylowej (ilość piosenek jak w wersji Deluxe + kod do pobrania wszystkich utworów w formie plików mp3).

A na razie…mamy „Heaven”- bo przecież każdy z nas powinien dla siebie owe niebo znaleźć.

Do miłego posłuchania