Nie żyje pionier muzyki elektronicznej i mistrz syntezatora Moog, Klaus Schulze

 

 

26 kwietnia 2022 roku zmarł Klaus Schulze, pionier gatunku krautrock a nawet prekursor techno.

Schulze był członkiem m.in Tangerine Dream, Ash Ra Tempel czy The Cosmic Jokers i współpracował z Hansem Zimmerem przy ścieżce dźwiękowej nagrodzonej oscarami "Diuny".  Notabene 11 album Schulza z 1979 roku z wokalnym udziałem Arthura Browna, nosi tytuł "Dune".

Jego solowa kariera opiewa na ponad 60 płyt długogrających.

W latach sześćdziesiątych grał na gitarze, gitarze basowej i perkusji w lokalnych zespołach rockowych (m.in. Psy Free). W 1969 roku związał się na krótko z awangardowym trio Tangerine Dream.

Wkrótce po nagraniu pierwszego albumu Electronic Meditation opuścił zespół, by stać się współzałożycielem innej grupy progresywnego rocka Ash Ra Tempel. I znów, po nagraniu jednej płyty, opuścił zespół. Odtąd tworzy i występuje jako solista.

W okresie od 1972 do 2003 roku wydał 36 albumów, w tym 8 koncertowych (10 podwójnych, jeden pięcio- i jeden dziesięciopłytowy). Albumy koncertowe, poza rzadkimi wyjątkami, zawierają materiał specjalnie skomponowany na okazję koncertu. Dodatkowo w latach 1993–2000 Klaus Schulze wydał cztery zestawy (Silver Edition, Historic Edition, Jubilee Edition i The Ultimate Edition) zawierające 50 CD i 64 godziny nigdy wcześniej niepublikowanych studyjnych i koncertowych nagrań obejmujących okres całej jego twórczości. Wydanie spotkało się z pozytywnymi reakcjami słuchaczy i krytyków.

Klaus Schulze występował też gościnnie i nagrywał z innymi muzykami, takimi jak: Ash Ra Tempel, Walter Wegmüller, Sergius Golowin, The Cosmic Jokers, Stomu Yamashta (supergrupa Go), Rainer Bloss, Andreas Grosser, Alphaville, czy bracia Shrive. Jedynym muzykiem, z którym Schulze zdecydował się na stałą współpracę był wykonawca muzyki ambient Pete Namlook. W latach 1994–2005 nagrał dziesięć albumów z cyklu Dark Side of the Moog (tytuły wszystkich z nich są parafrazami tytułów utworów Pink Floyd). Seria DSotM nie była jedynym tego typu przedsięwzięciem. Wydał też serię albumów pod pseudonimem Richard Wahnfried. W swych poszukiwaniach otarł się o takie gatunki jak jazz-rock, progresywny pop, techno, new age, world music oraz awangardę. 

 

 

Lata 90-te to czas, kiedy Klaus Schulze zostaje uznany za jednego z ojców muzyki Trance oraz Techno, ponieważ artysta ten wniósł wiele do świata tej muzyki. Wielu producentów samplowało jego utwory. Sam Klaus również próbuje swoich sił w tych gatunkach, jednak już jako Wahnfried.

W 2001 roku wydaje również album skomponowany na cześć powitania nowego milenium w Pekinie. Lata 2000-czne to czas, gdzie Schulze zwalnia tempo ze względu na zdrowie.

W ciągu tych prawie 50-ciu lat, Klaus Schulze wydał 43 albumy solowe, 24 albumy koncertowe, 6 zestawów płyt, gdzie łącznie można znaleźć 64 godziny nigdzie nie publikowanego materiału.

Warto wspomnieć także o tym, iż Klaus Schulze tworzył także ścieżki dźwiękowe do filmów, m.in.: do filmu "Dune" oraz do filmu "Body Love". Współpracował także z wieloma artystami takimi jak Pete Namlook (seria "Dark Side of the Moog"), wspomniany Tangerine Dream, czy Ash Ra Tempel itd. Był także współproducentem muzyki dla zespołu Alphaville. Współpracował także z Rainer Bloss. Na niektórych płytach Schulze udzielał się także perkusista Carlosa Santany.

W lipcu 1983, wspomagany przez Rainera Blossa, dał serię koncertów w Polsce (Kraków, Katowice, Wrocław, Kalisz, Poznań, Łódź, Warszawa i Gdańsk). Owocem trasy był podwójny album Dziękuję Poland wydany tego samego roku.

Wystąpił na żywo podczas festiwalu Night Of The Prog w niemieckim Loreley w lipcu 2008 roku. Podczas występu towarzyszyła mu Lisa Gerrard. Materiał z koncertu został opublikowany jako album Rheingold. 13 listopada 2008 oboje zagrali w bazylice Ojców Salezjanów w Warszawie. Konferansjerem występu był Jerzy Kordowicz. Występ składał się z trzech utworów (improwizowanych): pierwszy, solowy Klausa Schulzego, drugi wraz z Lisą Gerrard, trzeci na bis (również z Lisą Gerrard). Klaus Schulze w trakcie koncertu wykorzystywał dwa instrumenty firmy E-mu, jeden firmy Roland, grał również na Mini Moogu oraz Memory Moogu, a także w trakcie solowego utworu wykorzystywał EMS w wersji walizkowej.

17 września 2009 roku – w 70 rocznicę ataku Armii Czerwonej na Polskę – wystąpił w duecie z Lisą Gerrard na uroczystym koncercie na dziedzińcu Zamku Królewskiego w Warszawie, gdzie wykonali m.in. specjalnie skomponowany na zamówienie Narodowego Centrum Kultury utwór dedykowany 70. rocznicy wybuchu II wojny światowej. Utwór ten NCK wydało jako singiel upamiętniający rocznicowe obchody.

Wyróżnikiem stylu Schulzego są: wibrujące, aczkolwiek stonowane sekwencje rytmów, kaskady nakładających się na siebie i imitujących się nawzajem linii melodycznych, nastroje zmieniające się od relaksującego skupienia do katatonicznego transu. Klaus Schulze często do nagrania swych albumów zaprasza innych muzyków, rozszerzając tym samych instrumentarium o instrumenty akustyczne (wiolonczelę, skrzypce, gitarę lub flet) oraz o wokalizy.

 

Klaus Schulze i wytwórnia SPV w marcu tego roku zapowiadali kontynuację współpracy. Nowy album legendy elektroniki zatytułowany będzie "Deus Arrakis" i ukaże się jeszcze w tym roku.

Po wielu latach udanej kooperacji z SPV naturalnym było oddanie mojego nowego albumu w sprawdzone ręce znakomitego zespołu – komentuje przedłużenie umowy Klaus Schulze. Cieszę się, że owocna współpraca trwa nadal i życzę nam wszystkim udanego wydania mojego nowego albumu „Deus Arrakis”, który jest bardzo bliski mojemu sercu.

 

 Frank Uhle, dyrektor zarządzający SPV, dodaje: Klaus Schulze to nie tylko wyjątkowy artysta, który wciąż nas zaskakuje, ale także wieloletni partner i przyjaciel SPV. Jestem niezmiernie zadowolony ze współpracy nad nowym albumem „Deus Arrakis” oraz zaufania Klausa i jego zespołu, które przyjmujemy z szacunkiem i dumą.

74-letni kompozytor, muzyk i producent Klaus Schulze, który urodził się w Berlinie i od dawna cieszy się życiem na wsi w północnych Niemczech, znany jest na całym świecie jako pionier muzyki elektronicznej i mistrz syntezatora Moog. Ukształtował „szkołę berlińską”, a jego twórczość była inspiracją dla różnych stylów w muzyce elektronicznej. „Ojciec chrzestny Techno”, jak jest czule nazywany przez niektórych znanych na całym świecie DJ-ów i remikserów, gra swoje legendarne sekwencje i tworzy tę wyjątkową atmosferę od ponad 50 lat.

„Musique Planante” to francuskie określenie jego wyjątkowych dzieł. Muzyczną karierę rozpoczął w zespołach Tangerine Dream i Ash Ra Tempel, po czym wydał ponad 50 solowych albumów, od „Irrlicht”, „Mirage”, „X” i „Dune” po „Farscape”, „Kontinuum”, „ Silhouettes”. Nagrywał pod pseudonimem „Richard Wahnfried” i w różnych kolaboracjach z takimi wielkimi artystami, jak Arthur Brown, Michael Shrieve, Rainer Bloss, Lisa Gerrard czy ostatnio Hans Zimmer. Klaus Schulze zawsze pozostawał wierny swojemu niepowtarzalnemu stylowi, będąc jednocześnie otwartym na innowacje i eksperymenty.

 

 

 

 

Oto kilka słów od Klausa Schulze o niedawnej współpracy z Hansem Zimmerem oraz o tym, jak wpłynęła na pracę nad nowym albumem "Deus Arrakis", który możecie zamówić w przedsprzedaży tutaj klausschulze.lnk.to/deusarrakis

 

"Słyszałem o planach dotyczących remake'u „Dune” Denisa Villeneuve'a – co zupełnie niespodziewanie trafiło do mnie w punkt. Znowu zacząłem czytać książki, a nawet obejrzałem ponownie film Davida Lyncha. Miesiące później zadzwonił telefon i Lisa Gerrard połączyła mnie ze swoim przyjacielem Hansem Zimmerem. Miał taki pomysł na współpracę... dokładnie na ten właśnie remake "Dune" autorstwa Denisa Villeneuve'! 

Dobrze nam się układało od początku – tak jak ja, Hans jest również wielkim fanem „Duny” – a rezultatem rzeczywiście był film „Diuna”. Naprawdę niesamowite, jak czasem otwierają się kółka, krzyżują i na końcu znów zamykają. Jednak znowu złapały mnie pustynie „Diuny” i potrzebowałem więcej „przyprawy”. Podekscytowany wróciłem do swojego studia i znalazłem nagranie wiolonczeli autorstwa Wolfganga Tiepolda. Wówczas poczułem się całkowicie wyzwolony i po prostu grałem i grałem... pod koniec drugiej prywatnej podróży „Diuny” zdałem sobie sprawę - „Deus Arrakis” stał się kolejnym hołdem dla Franka Herberta i dla tego wielkiego daru życia w ogóle"