Na płycie obecni są m.in Erkan Ögur, Howard Hughes i Daniel Ash - ten ostatni to gitarzysta z Bauhaus.
Po braku komercyjnego sukcesu zespołu Dalis Car, który Murphy założył w 1984 roku, z gitarzystą formacji Japan, Mickem Karnem, Murphy chciał mieć większą kontrolę kreatywną i wpływ na płytę, którą chciał nagrać.
Jak wyjaśnił, chciał: „sprawdzić, czy jest coś, co warto kontynuować jako artysta solowy, poszukać i sprawdzić, czy jestem wystarczająco utalentowany, aby stworzyć coś interesującego”.
Nadal potrzebował współpracownika i chciał znaleźć kogoś do współpracy. Ostatecznie wybrał L. Howarda Hughesa z Associates , którego poznał sześć miesięcy wcześniej, gdy jeszcze grał w Dalis Car.
Początkowo Peter Kent, który był wówczas w pewnym sensie menedżerem Murphy'ego, polecił mu Hughesa jako idealnego kandydata dla niego. Odbyli razem spotkanie, jednak Murphy był wówczas nadal zaangażowany w Dalis Car, więc Hughes nie myślał o tym wiele, dopóki nie otrzymał telefonu od Murphy'ego po zakończeniu prac nad Dalis Car z propozycją współpracy. Następnie postanowili spotkać się w Kornwalii, gdzie wówczas mieszkał Howard. Murphy pojechał więc pociągiem do Kornwalii i spotkali się na dworcu, a Hughes odwiózł go do domu. Podczas tego spotkania Hughes przyznał, że nigdy wcześniej nie słyszał Bauhausu. Jak wyjaśnił: „Po prostu wiedziałem, że jesteście zespołem z tym szalonym wokalistą”. Murphy żartobliwie zażądał wówczas, żeby odwiózł go na dworzec.
Po kilku dniach po ich ostatnim spotkaniu, obaj nagrali kilka dem (takich jak "Confessions of a Mask" i "Canvas Beauty") i wysłali je do Beggars Banquet. Spodobały im się owe dema i z tego powodu zostali zaproszeni do nagrań w studiu. Murphy wybrał Ivo Watts-Russella z 4AD Records jako producenta swojego pierwszego solowego albumu.
Pomimo że Watts-Russell nigdy wcześniej nie produkował płyty, Murphy wybrał go, bo chciał kogoś, kto nie jest muzykiem a podobała mu się jego praca nad miksowaniem muzyki z różnymi muzykami na płycie "It'll End in Tears".
Hughes zmotywował Murphy'ego do udziału w muzycznych pomysłach na jego solowy album. To pozwoliło Murphy'emu przyczynić się do większych muzycznych fragmentów, a następnie Hughes mógł wziąć te fragmenty i przekształcić w muzykę.
Hughes wyjaśnił proces tej procedury: „Pete miał pomysły melodyczne i miał też wiele innych pomysłów, pomysłów na gitarę i fragmenty schematów perkusyjnych. Powiedziałem: „nieważne, po prostu to wymyślimy”. To był dość łatwy i swobodny sposób pracy. W tamtym czasie byłem pod dużym wpływem albumu Talking Heads „ Remain In Light ”. Wszystkie utwory mają dwu- lub trzynutowe linie basowe w całym utworze, a cała muzyka na górze szła w różnych kierunkach, ale linie basowe zawsze pozostawały takie same”.
Murphy chciał zebrać różne osoby, które jego zdaniem mogłyby wnieść interesujący wkład w jego album. Do swojego coveru „The Light Pours Out Of Me” Magazine zaangażował Johna McGeocha , aby odtworzył swoją gitarową partię utworu. Inni znani współpracownicy to turecki gitarzysta Erkan Oğur i Daniel Ash.
Ironią jest, że jedna z piosenek na albumie, „The Answer is Clear”, była odpowiedzią Danielowi Ashowi na rzekomą piosenkę o nim l, zatytułowaną „Movement of Fear” nagraną przez zespół Asha Tones on Tail .
Murphy tak wyjaśnił genezę tej piosenki:
„[Movement of Fear Asha] wydawał się być o mnie i naprawdę nie chciałem, żeby pisał o mnie publicznie. Uważałem to za niegrzeczne. Za złamanie zaufania. Więc napisałem piosenkę „The Answer Is Clear”.”
Wysłali muzykę do Beggars Banquet i zatwierdzili album. Jeśli chodzi o taśmy końcowe, Ivo Watts-Russell był odpowiedzialny za początkowy miks albumu. Chociaż Murphy był zaintrygowany ambientowym stylem miksowania, zarówno on, jak i Hughes wzięli taśmy i postanowili zmiksować je samodzielnie. Jednak wkład Ivo z singla „Final Solution” został zachowany, a „ambientowy” miks tytułowego utworu z albumu pojawił się na stronie B singla. Murphy miał pełną kontrolę nad wyborem okładki albumu. Wykonał ją wenezuelski artysta Carlos Sosa, który był przyjacielem Murphy'ego. Murphy postanowił przekonać Beggars Banquet do pokrycia kosztów biletu lotniczego Sosy z Wenezueli do Anglii, aby zdobyć okładkę. Murphy wyjaśnił styl malowania swojego przyjaciela i jego wkład w okładkę:
„Jego prace były teraz bardzo proste, dziecinne, nieświadome i naiwne. Uważał, że tak właśnie wygląda mój album. Więc namalowaliśmy (okładkę) razem na moim strychu. Wyglądała jak obrazek z pokoju dziecięcego”.
Pierwszy solowy album Murphy'ego, „ Should the World Fail to Fall Apart” (1986), został w zasadzie niezauważony. „ Should the World Fail to Fall Apart” zaowocował kilkoma singlami, w tym coverem utworu Pere Ubu „Final Solution”. Murphy wyraził pewne obawy i niechęć do wykonania albumu na żywo. Wyjaśnił swoje powody: „Naciskano mnie, żebym założył zespół. Konieczność niemal mnie do tego wciągnęła, żeby zarobić pieniądze. Po wyczerpujących trasach koncertowych Bauhausu nie miałem ochoty w ogóle ruszać w trasę. Byłem bardzo nieśmiały, nie czułem się na tyle pewnie, żeby konfrontować się ze znanymi muzykami, albo po prostu nie miałem pojęcia, kogo wybrać. Po pracy z Bauhausem, tak kreatywnym zespołem z tak wyrazistą tożsamością, trudno było to kontynuować. Zaś kontynuowanie tego z zamiarem zbliżenia się do Bauhausu lub czegoś, co podążałoby w podobnym kierunku, byłoby bardzo głupie, niepotrzebne i w ogóle nie zadziałałoby. Po prostu nie dałoby się uzyskać takiej mocy”.
Jubileuszowe wydanie z Beggar's Banquet w kolorze niebieskim właśnie sobie pięknie o poranku gra.
28.07.25
Prześlij komentarz