Roberta Flack nie żyje. Trudno mi w to uwierzyć. Jej głos był jak ciepły dotyk, jak melodia, która przenika prosto do serca. Odeszła w wieku 88 lat, otoczona rodziną, pozostawiając po sobie dziedzictwo, którego nie da się zapomnieć.
Wczoraj 24 lutego parę minut po tym jak ta smutna wiadomość obiegła świat, zegnałem ją parę minut po 19;00 polskiego czasu na antenie Polski.FM w „Dookoła Południa”.
Roberta Flack nie tylko śpiewała – była pianistką, kompozytorką, nauczycielką. Jako pierwsza artystka w historii zdobyła Grammy za najlepszą piosenkę dwa lata z rzędu: w 1973 roku za „The First Time Ever I Saw Your Face” i w 1974 za „Killing Me Softly with His Song”. To osiągnięcie przez lata pozostawało niepowtórzone.
W 1971 roku Flack wzięła udział w legendarnym filmie koncertowym „Soul to Soul” Denisa Sandersa, którego główną gwiazdą był Wilson Pickett wraz z Ike'iem i Tiną Turner, Santaną, The Staple Singers, Les McCann, Eddie Harris, The Voices of East Harlem i innymi. Występująca w filmie amerykańska delegacja artystów muzycznych została zaproszona do występu z okazji 14. rocznicy uzyskania niepodległości Afryki w Ghanie.
Film został ponownie wydany cyfrowo na DVD i CD w 2004 roku, ale Flack z nieznanych powodów odmówiła zgody na umieszczenie jej wizerunku i nagrania. Jej wykonanie a cappella tradycyjnego duchowego utworu „Oh Freedom” pod zmienionym tytułem „Freedom Song” na oryginalnej ścieżce dźwiękowej „Soul to Soul” LP jest dostępne tylko w wersji filmu na VHS.
Cover utworu „Will You Love Me Tomorrow” Flack zajął 76. miejsce na liście Billboard Hot 100 w 1972 r. Jej nagrania w Atlantic nie sprzedawały się szczególnie dobrze, dopóki aktor / reżyser Clint Eastwood nie wybrał piosenki z „First Take” „The First Time Ever I Saw Your Face” napisanej przez Ewana MacColla jako ścieżkę dźwiękową do jego reżyserskiego debiutu „Play Misty for Me”; stał się największym hitem roku 1972, spędzając sześć kolejnych tygodni na pierwszym miejscu i zdobywając dla Flack złotą płytę sprzedaną w milionach egzemplarzy. Zakończyła rok jako najlepsza piosenka 1972 roku na liście Billboardu. Album „First Take” również zajął pierwsze miejsce i ostatecznie sprzedał się w 1,9 miliona egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych. Eastwood, który zapłacił 2000 dolarów za wykorzystanie utworu w filmie, do końca pozostał wielbicielem i przyjacielem Roberty. Została nagrodzona nagrodą Grammy w kategorii Płyta Roku w 1973. W 1983 na prośbę Eastwooda nagrała muzykę końcową do filmu „Brudny Harry Sudden Impact”.
Rzecznik Roberty Flack poinformował, że zmarła w poniedziałek rano. "Umarła spokojnie otoczona rodziną. Roberta przekraczała granice i biła rekordy. Była także dumnym pedagogiem" - czytamy w oświadczeniu.
Roberta Flack urodziła się 10 lutego 1937 roku w muzycznej rodzinie. Miała trójkę rodzeństwa. Zaczęła grę na pianinie, kiedy miała dziewięć lat, jako dziecko akompaniowała w kościelnym chórze. Ukończyła Howard University. Była tam jedną z najmłodszych studentek w historii - otrzymała stypendium jako piętnastolatka. Początkowo studiowała grę na pianinie, potem zmieniła kierunek na śpiew. Chciała zostać śpiewaczką operową. Porzuciła marzenie o studiach podyplomowych po śmierci ojca i została nauczycielką w Waszyngtonie.
Flack uczyła w szkole w ciągu dnia, a wieczorami śpiewała w lokalnych klubach. Amerykański muzyk jazzowy Les McCann usłyszał jej śpiew w klubie Mr. Henry w Waszyngtonie i pomógł jej podpisać kontrakt z Atlantic Records. Jako Afroamerykanka dorastająca na Południu, Flack doświadczyła rasizmu i segregacji, a także wyzwań w przemyśle muzycznym lat 70., który był zdominowany przez mężczyzn.
Łącznie w swojej karierze otrzymała pięć nagród Grammy i 13 nominacji do niej.
Śpiewała jazz, soul, R&B oraz funk, które łączyła ze sobą w swój wyjątkowy styl. W swoich gatunkach była uznawana za jedną z największych artystek. Występowała zarówno jako solistka, jak i z innymi muzykami - między innymi Milesem Davisem, Michaelem Jacksonem, Peabo Brysonem, autorką Mayą Angelou i Donnym Hathawayem. Ich singiel "Where is the Love" zdobył nagrodę Grammy za najlepszy występ popowy duetu w 1973 roku.
Flack miała kilka hitów na pierwszych miejscach list przebojów w latach 70. i wydała 17 albumów studyjnych, w tym jeden album świąteczny. Chociaż napisała kilka własnych piosenek i współpracowała przy innych, uważała się za interpretatorkę muzyki. Znana była ze swoich coverów utworów Leonarda Cohena i The Beatles. Wystąpiła dla zmarłego prezydenta RPA Nelsona Mandeli w 1999 roku. W tym samym roku otrzymała swoją gwiazdę w Hollywoodzkiej Alei Gwiazd.
Produkowała i aranżowała własną muzykę oraz pracowała nad ścieżkami dźwiękowymi do filmów i programów telewizyjnych. Wydała między innymi album ze ścieżką dźwiękową do filmu Richarda Pryora z 1981 roku "Bustin' Loose".
Jej innowacyjny styl w gatunku R&B zainspirował między innymi takich artystów jak Erykah Badu, D’Angelo, czy the Fugees.
Napisała autobiograficzną, ilustrowaną książkę dla dzieci "The Green Piano" o swoim pierwszym pianinie, które jej ojciec uratował ze złomowiska i pomalował. Książka została wydana w 2023 roku.
W 2006 roku założyła Roberta Flack School of Music w Hyde Leadership Charter School w Nowym Jorku, aby zapewnić edukację muzyczną dzieciom. Fundacja Roberta Flack Foundation, którą założyła w 2019 roku, wspiera muzykę i dobrostan zwierząt.
Od 1966 do 1972 roku była w związku małżeńskim ze Stevem Novoselem. W Polsce wystąpiła dwa razy - w Warszawie oraz w Poznaniu w 1976 roku.
W 2018 roku Flack wystąpiła na scenie w Apollo Theatre na benefisie na rzecz Jazz Foundation of America. Poczuła się źle, opuściła scenę i została przewieziona do Harlem Hospital Center. W oświadczeniu jej menadżer poinformował, że Flack kilka lat wcześniej przeszła udar i nadal nie czuje się dobrze, ale jest w dobrym stanie i przebywa na obserwacji lekarskiej.
Pod koniec 2022 roku jej rzecznik ogłosił, że u Flack zdiagnozowano stwardnienie zanikowe boczne. Ponieważ choroba uniemożliwiała śpiewanie, Flack musiała zrezygnować z występów.
Prześlij komentarz