Uwielbiam niekończące się poszukiwania muzycznych rarytasów, jedna płyta, goście, skład muzyków wskazuje dalszą drogę poszukiwań, odkryć, zaskoczeń. Nie da tego żadna internetowa platforma, żadne logarytmy, setki godzin spędzonych w sieci.
Jedna konkretna wyprawa do dobrego sklepu muzycznego i – tygodnie – baaa – miesiące grania i delektowania się dźwiękami, gwarantowane.
U mojego przyjaciela Jacka Plebana w sklepie Music Fan zawsze znajduję stos muzycznych inspiracji, rzadkich płyt, „białych kruków”, zapomnianych pozycji.
W miniony poniedziałek wreszcie udało zgrać się nam terminy i na kilka godzin wsiąkłem na warszawskiej Ochocie grzebiąc w skrzynkach, przekładając tysiące płyt, sprawdzając w internecie co mniej znane „muzyczne kąski”- pochodzenie, miejsce w danej dyskografii, które wydanie i z jakiego kraju trzymam w swoich rękach. Uwierzcie – to jest świetnie spędzany czas. A to dopiero początek. Potem przecież trzeba znaleźć kilka pierwszych luźnych godzin na pierwsze odsłuchy, grzebanie w sieci w poszukiwaniu dalszych frapujących informacji, poszerzanie wiedzy, tłumaczenia itp. Tak uroczo spędziłem dzisiejszą noc przesłuchując sześć pierwszych wyszukanych i zakupionych do kolekcji winylków.
Poniżej prezentuję opisy historyczne wyłowionych egzemplarzy.
Na głównej fotce prezentujemy "Waking Up with the House on Fire" – trzeci album angielskiego zespołu Culture Club , wydany 22 października 1984 roku. LP osiągnął drugie miejsce na liście UK Albums Chart , stając się trzecim albumem zespołu, który znalazł się w pierwszej piątce.
Pierwszy singiel „ The War Song ” osiągnął 2. miejsce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii i znalazł się w pierwszej dwudziestce w USA pod koniec 1984 roku. Natomiast "Waking Up with the House on Fire" stał się trzecią z rzędu platynową płytą zespołu zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w USA. Był mniej udany niż poprzedni album grupy, "Colour by Numbers"(1983).
W wielu krajach uzyskał status złotej lub platynowej płyty, a w Kanadzie nawet status podwójnej platynowej płyty.
Pozostałe dwa single to „The Medal Song” (UK nr 32), (z B-sidem „ Don't Go Down That Street ” wydanym jako singiel z późniejszej EP w Japonii, ale osiągającym tylko nr 69 na listach przebojów) i „Mistake No. 3” (US nr 33). W Meksyku „Don't Talk About It” został wydany jako singiel w połowie 1985 roku i znalazł się na ósmej pozycji. Billboard nazwał „Mistake No. 3” „powolnymi, lirycznymi rozważaniami o ludzkiej słabości”, co jest „niezwykle smutną piosenką” dla Culture Club.
Ta płyta jest o tyle unikalna, że jest edycją właśnie japońską.
6 kwietnia 1987 roku ukazał się LP "This Time – The First Four Years" pierwszy oficjalny album z największymi hitami brytyjskiej grupy new wave Culture Club.
Jego premiera miała miejsce rok po rozpadzie zespołu.
Kompilacja zawiera wyłącznie, w swojej wersji winylowej, najbardziej udane hity kapeli. Jedynym utworem, który nigdy nie był dostępny w formacie singla, jest „Black Money” (pierwotnie znajdziemy go na drugim albumie zespołu, "Colour by Numbers"), który miał zostać wydany w celu promocji tej kolekcji, ale nigdy tak się nie stało.
Album zawiera szeroki wybór utworów pochodzących ze wszystkich płyt grupy (w tym ponad połowę utworów z albumu "Colour by Numbers" ), a także wkład zespołu w ścieżkę dźwiękową filmu "Electric Dreams" ; „Love Is Love”. Dla wielu krajów był to pierwszy raz, kiedy ich przebój „Time (Clock of the Heart)” znalazł się w wydaniu płytowym.
Na wersji CD i kasecie znajdują się dwa dodatkowe utwory : remiks "I'll Tumble 4 Ya" oraz amerykański 12-calowy medley "It's a Miracle" i "Miss Me Blind".
Większość tych utworów była przez lata wznawiana na licznych kompilacjach.
Ta edycja LP zawiera singla "Karma Chameleon" a na jego B side znajdziemy "That's The Way".
"Victim of Love" to trzynasty album studyjny Eltona Johna .
Jest to album disco , wydany w 1979 roku, krótko po szczycie popularności disco. Nie został dobrze przyjęty przez krytyków ani komercyjnie i jest trzecim najgorzej notowanym albumem Johna w USA , po "Leather Jackets" z 1986 roku i "Ice on Fire" z 1985 roku.
Tytułowy utwór albumu odniósł jednak umiarkowany sukces jako singiel. Osiągnął 31. miejsce na liście US Billboard Hot 100 , 38. w Australii i 46. w Kanadzie. Zajął również 11. miejsce na kanadyjskiej liście przebojów Adult Contemporary. Ponadto wszystkie utwory na albumie osiągnęły 55. miejsce na liście US Billboard Disco Top 100.
Poza występem w australijskim serialu telewizyjnym "Countdown" (był również stałym komikiem w tym programie w latach 80.), John nie zajmował się zbytnio marketingiem "Victim of Love" . Nie odbył trasy koncertowej promującej album.
LP trwający mniej niż 36 minut jest najkrótszym w karierze Eltona Johna i pod wieloma względami jest nietypowy dla jego kariery muzycznej. Nie napisał piosenek ani nie grał na pianinie ani na instrumentach klawiszowych, był jedynie wokalistą. Elton John przyznał w 1998 roku, że wykorzystał disco-rockowy kierunek albumu jako sposób na „wskoczenie w modę”. Był to jego pierwszy album bez żadnego z oryginalnych członków zespołu, co nie powtórzyło się aż do współpracy z Leonem Russellem w 2010 roku , w ramach krążka "The Union". Od 2019 roku jest również jednym z dwóch albumów studyjnych (obok "A Single Man" ) bez wkładu autora tekstów Bernie Taupina .
Nagranie „Strangers”, strona B singla tytułowego z albumu, pojawiło się jako utwór bonusowy na reedycji wytwórni Mercury z 1998 roku poprzedniego albumu Johna, "A Single Man" , ponieważ zostało nagrane podczas tych wcześniejszych sesji.
Gdy album został wydany jako CD w latach 80., podziały utworów były nieprawidłowe. Pierwsze 45 sekund „Spotlight” było częścią poprzedniego utworu, a podobne błędy wystąpiły w innych utworach. W 2003 r. album został ponownie wydany w formacie cyfrowo zremasterowanym, z poprawionymi błędami.
John Peter Farnham (ur. 1 lipca 1949) to urodzony w Anglii australijski piosenkarz popowy. W kraju pozostaje jednym z najbardziej znanych wykonawców w ciągu ponad 30-letniej kariery. Jest jedynym australijskim artystą, którego płyta była numerem jeden przez pięć kolejnych dekad (podobnie jak Sir Cliff Richard w Wielkiej Brytanii). W latach 1982-1986 był liderem Little River Band. Urodzony w Dagenham, East London, Wielka Brytania, Farnham spędził pierwsze lata swojego życia w Anglii, zanim wyemigrował do Australii w 1959 roku. Jako przeciętny student rozpoczął praktykę hydrauliczną, po czym przerwał ją, aby zająć się muzyką. Era Little River Band Od 1981 do 1984 roku był liderem Little River Band po odejściu wokalisty Glenna Shorrocka. Był to ruch związany z odejściem od kabaretu na rzecz muzyki rockowej. Ponieważ Little River Band odnosił sukcesy przed dołączeniem Farnhama do grupy, zaskakujące było, że z Farnhamem zespół początkowo odniósł niewielki sukces. Ze względu na poprzedni sukces Little River Band i wczesną karierę Farnhama, Capitol Records nadal finansowało zespołowi nagranie płyt i trasę, ale nadal bezskutecznie. W desperacji, aby uzyskać zwrot z kosztów zespołu, Capitol Records wydało album „Greatest Hits”, jednak spowodowało to jeszcze większe problemy finansowe dla zespołu. W tym czasie Farnham nagrywał ścieżki wokalne do filmów, aby zarobić trochę dodatkowych pieniędzy, w tym do filmów „Fletch”, „The Slugger's Wife”, „Savage Streets”, „Voyage of the Rock Aliens” i „Rad”. Z Farnhamem Little River Band nagrał trzy albumy, które odniosły pewien skromny sukces, choć nie na tyle duży, aby spłacić zaliczki, które wytwórnia płytowa dała zespołowi. Pierwszy album, "The Net", był już napisany, a Farnham nie miał nic do powiedzenia w kwestii piosenek, musiał tylko nagrać swój główny wokal. Nagrali koncert w Melbourne, który był emitowany w Stanach Zjednoczonych na HBO. Wideo z koncertu trwało tylko godzinę i zawierało niektóre utwory z The Net, a także przerobione wersje klasyków Little River Band, takich jak „Cool Change” i „Reminiscing”. „Please Don't Ask Me”, piosenka napisana przez Graehama Goble'a i hit Farnhama sprzed prawie trzech lat, została zagrana podczas australijskiego otwarcia koncertu. Pomimo pozytywnych recenzji i reakcji w Australii i USA, ten występ nie został jeszcze wydany na kasetach VHS ani DVD (ani nie ogłoszono żadnych planów). W 1986 roku, po wydaniu trzeciego albumu studyjnego Little River Band, "No Reins", Farnham opuścił zespół.
Zatrzymajmy się przy 1984 roku i ścieżce dźwiękowej do "Savage Streets".
To amerykański film akcji wyreżyserowany przez Danny'ego Steinmanna z Lindą Blair w roli głównej, a Linnea Quigley i John Vernon występują w rolach drugoplanowych. Opowiada historię uczennicy liceum w Los Angeles, która dokonuje zemsty na mężczyznach z gangu, którzy brutalnie traktują jej głuchoniemą młodszą siostrę i mordują jej przyjaciółkę.
Ścieżka dźwiękowa z piosenką przewodnią „Justice for One” wykonywaną przez Johna Farnhama nigdy nie została oficjalnie wydana publicznie, ale można ją znaleźć na rzadkich materiałach promocyjnych, które wysyłano do DJ-ów w momencie premiery filmu.
Soundtrack ukazał się tylko na LP i kasecie magnetofonowej, dzisiaj kompletnie jest niedostępny.
Zawiera cztery piosenki Farnhama, dwie wersje instrumentalne, nagranie 3 Speed, Real Life i dwa numery Michaela Bradley'a.
Real Life podarowało song "Exploding Bullets", pierwotnie pochodzacy z ich debiutu z 1983 roku, płyty "Heartland".
Dodam, że Bradley był byłym wokalistą zespołu rockowego Paul Revere & the Raiders.
Absolutny rarytas.
"XYZ" to pierwszy solowy album Andy'ego Summersa. Wydany w 1987 roku, jest to jak dotąd jego jedynym albumem, na którym śpiewa jako główny wokalista, choć na płycie "World Gone Strange" z 1991 roku śpiewa lecz nie używając słów.
Podczas swojej kariery w The Police , Summers pracował nad wieloma projektami zewnętrznymi, w tym dwoma albumami muzyki instrumentalnej z innym gitarzystą Robertem Frippem oraz nad muzyką do filmów takich jak "Down and Out in Beverly Hills" i "2010: The Year We Make Contact". Po oficjalnym rozpadzie The Police w 1986 roku, Summers, podobnie jak jego koledzy z zespołu Sting i Stewart Copeland , rozpoczął ambitniejszą karierę solową. Summers nawiązał współpracę z producentem i muzykiem Davidem Hentschelem , znanym ze swojej pracy z Genesis . Summers był pierwszym członkiem The Police, który opuścił A&M Records, decydując się zamiast tego na współpracę z MCA . Album został nagrany w 1986 roku w studiu Devo w Los Angeles w Kalifornii. Wiele piosenek zostało w wersji demo nagranych w latach The Police i zgłoszonych do rozważenia przez Stinga do zaśpiewania na płytach The Police.
Summers sam przejął rolę wokalisty prowadzącego i grał na basie, a także na swoim zwykłym zestawie gitar. Programowanie perkusyjne było preferowane bardziej od używania prawdziwych bębnów, to był bardziej popularny wybór produkcyjny w połowie lat 80.
Tytuł „XYZ” pochodzi od drugich imion trójki dzieci Summersa. Jego córka Layla (urodzona w 1978 r.) ma drugie imię „Z”, a jego synowie bliźniacy, Maurice i Anton (urodzeni w 1987 r.) mają drugie imiona odpowiednio „X” i „Y”. Portret na okładce jest autorstwa Antona Corbijna .
„Love is the Strangest Way” został wydany jako singiel. Teledysk promocyjny został zainspirowany twórczością Mai Deren i nakręcony jako krótki czarno-biały film, w którym Summers i jego ukochana rozpaczliwie próbują się spotkać w pokoju pełnym ludzi. Summers skomentował: „Żaden z teledysków [The Police] mi się nie podobał. Zawsze byliśmy stworzeni tak, aby wyglądać jasno, nieszkodliwie i atrakcyjnie. W miarę rozwoju teledysków zaczęli odchodzić od tego: stali się bardziej modni, ludzie zaczęli używać Super 8 i technik ręcznych, a wszystko stało się mroczniejsze i ciekawsze”.
Inny utwór, „Carry Me Back Home”, został nagrany podczas sesji "XYZ" do ścieżki dźwiękowej filmu "Band of the Hand" i wydany na stronie B 12-calowej wersji singla „Love is the Strangest Way”.
Charlotte Caffey z nowofalowego zespołu The Go-Gos nie zagrała na albumie, ale była współautorką utworu tytułowego z Summersem i Hentschelem.
Summers zebrał sześcioosobowy zespół i intensywnie koncertował, aby promować swój solowy debiut, uzupełniając set listę utworów materiałem The Police, takim jak „Tea in the Sahara” i „Omega Man”, z których ten ostatni nigdy nie był grany na żywo przez The Police. Zarówno singiel, jak i album nie znalazły się na listach przebojów, co skłoniło Summersa do powrotu do rodzaju muzyki instrumentalnej, którą eksplorował na dwóch innych albumach, które nagrał z Robertem Frippem.
Na krążku obecna jest m.in Nan Vernon kanadyjska piosenkarka. Jest znana z tego, że skomponowała muzykę do napisów końcowych obu filmów Roba Zombiego z serii Halloween i jest częścią „ piosenkarek i autorek tekstów” kobiet pielęgnujących odrodzenie muzyki folkowej.
Obecny jest także David Hentschel, inżynier dźwięku, kompozytor muzyki filmowej i producent muzyczny, który pracował przy utworach George'a Harrisona z "All Things Must Pass" i Eltona Johna na "Goodbye Yellow Brick Road" , a także dla takich artystów jak Genesis , Tony Banks , Ringo Starr , Queen , Nazareth , Marti Webb , Andy Summers , Mike Oldfield , Renaissance , Peter Hammill i Ronnie Caryl .
Rok 1991. Cudowny i jeden z najpiękniejszych w historii muzyki rozrywkowej na świecie.
"CMB" to debiutancki album amerykańskiego zespołu Color Me Badd , wydany 23 lipca 1991 roku w Giant Records . Został wyprodukowany przez kilku producentów płytowych, w tym Dr. Freeze'a , Nicka Mundy'ego i Howie'ego Tee .
Album otrzymał mieszane recenzje od krytyków, którzy uznali produkcję i teksty za generyczne, pomimo przyzwoitej pracy wokalnej. "CMB" osiągnął 3. miejsce na liście Billboard 200 w USA i przyniósł aż siedem singli : „ I Wanna Sex You Up ”, „ I Adore Mi Amor ”, „ All 4 Love ”, „Color Me Badd”, „Thinkin' Back”, „Heartbreaker” i „ Slow Motion ”.
Uzyskał certyfikat potrójnej platyny od Recording Industry Association of America (RIAA), co oznacza sprzedaż trzech milionów egzemplarzy w kraju.
Album osiągnął trzecie miejsce na liście Billboard 200 w USA , spędzając na niej 77 tygodni, i sprzedał się w nakładzie miliona egzemplarzy w ciągu pierwszych dwóch miesięcy od premiery w Stanach Zjednoczonych. Znalazł się również na trzecim miejscu na liście w Wielkiej Brytanii, i uzyskał certyfikat złotej płyty przyznany przez British Phonographic Industry 1 września 1991 r. po sprzedaży 100 000 egzemplarzy w Wielkiej Brytanii. Wypromował pięć amerykańskich przebojów: „I Wanna Sex You Up” (USA #2), „I Adore Mi Amor” (USA #1), „All 4 Love” (USA #1), „Thinkin' Back” (USA #16) i „ Slow Motion ” (USA #18). 15 lipca 1992 r. "CMB" uzyskał certyfikat potrójnej platyny przyznany przez Recording Industry Association of America (RIAA) za sprzedaż trzech milionów egzemplarzy w USA.
A facebook przypomniał mój wpis sprzed 11 lat.
29 października 2009 roku w Sali Kongresowej wystąpiła po raz ostatni. Teraz po blisko czterech latach w tym samym miejscu pojawi się ta niezwykła wokalistka raz jeszcze, córka legendarnego Nat King Cole'a. Jej wizyta jest połączona z promocją najnowszego albumu "Natalie Cole en Espagnol". To pierwszy hiszpańskojęzyczny album Natalie Cole. Z jednej strony artystka zainspirowała się nagraniami swojego ojca, z drugiej przekonał ją do tego pierwiastek romantyzmu drzemiący niezmiennie w tych utworach. Wyprodukowany przez Rudy’ego Pereza (wg „Billboard” Producent Dekady w kategorii muzyki latynoamerykańskiej) "Natalie Cole en Español" wprowadzi nowych odbiorców w świat nieodpartego piękna tej muzyki. Obecne na nim nowe interpretacje hiszpańskojęzycznych standardów nagrane zostały wcześniej przez Nata King Cole’a. Autorski wybór Natalie Cole podyktował osobisty stosunek artystki do niektórych tekstów, jak i słabość do ich warstwy muzycznej. Dzięki temu powstał osobisty, autorski album. Równowagę pomiędzy starymi i nowymi utworami świetnie oddaje współpraca Natalie Cole z towarzyszącym jej na płycie Juanem Luisem Guerrą (Bachata Rosa) czy Andreą Bocellim (Besame mucho). Bez wątpienia jednak najbardziej poruszający duet na tej płycie to Natalie Cole śpiewająca ze swym ojcem w utworze "Asercate Mas" (zastosowano tu tę samą technikę jak na nagrodzonej wielokrotnie płycie "Unforgettable"). Koncert już dziś o 20:00.
Tak było...
piękna to była muzyczna noc, nie pierwsza, nie ostatnia
Prześlij komentarz