My Private Chart
October 26, 2013
14 news
|
1
|
3
|
4
|
SIRENS
|
PEARL JAM
|
1
|
|
2
|
2
|
4
|
NEW
|
PAUL McCARTNEY
|
2
|
|
3
|
N
|
1
|
GUARDIAN ANGEL
|
GALAHAD
|
3
|
|
4
|
4
|
6
|
AND YET
|
STING
|
4
|
|
5
|
5
|
29
|
RHIANNE
|
RAY WILSON
|
5
|
|
6
|
6
9
|
3
2
|
EASY TIGER
SWAY
|
THOMAS DYBDAHL
LALEH
|
6
6
|
|
7
|
8
|
2
|
THE QUIET CROWD
|
MONIKA BORZYM
|
7
|
|
8
|
N
|
1
|
THE SONGS OF DANNY GALWAY
|
PREFAB SPROUT
|
8
|
|
9
|
N
|
1
|
LOVE ME AGAIN
|
JOHN NEWMAN
|
9
|
|
10
|
N
|
1
|
SWING LOW
|
BOBBY McFERRIN& ESPERANZA SPALDING
|
10
|
|
11
|
N
|
1
|
CARPET CRAWLERS
|
STEVE HACKETT& RAY WILSON
|
11
|
|
12
|
N
|
1
|
SOLSBURY HILL
|
LOU REED
|
12
|
|
13
|
1
2
|
11
11
|
ALL THE WAY
THRU THE WINDOW OF MY
MIND
|
MATT DUSK& EDYTA
GORNIAK
BETH HART
|
1
1
|
|
14
|
4
5
7
|
3
12
2
|
I AM DUST
SORRY SEEMS TO BE
HARDEST WORD
THE CURSE
|
GARY NUMAN
SOPHIE TITH
AGNES OBEL
|
4
5
7
|
|
15
|
10
|
2
|
SERGELS TORG
|
VERONICA MAGGIO
|
10
|
|
16
|
18
16
|
13
8
|
CHEZ KEITH ET ANITA
EASY
|
CARLA BRUNI
SHERYL CROW
|
16
5
|
|
17
|
13
13
|
5
6
|
DRIVE
TRACES OF YOU
|
ANNEKE VAN GIERSBERGEN
ANOUSHA SHANKAR&
NORAH JONES
|
8
9
|
|
18
|
14
|
2
|
ROAR
|
KATY PERRY
|
14
|
|
19
|
18
19
20
|
17
3
12
|
MIRRORS
EVERYTHING COMES DOWN
TO THIS
CRY TO THE WORLD
|
JUSTIN TIMBERLAKE
GARY NUMAN
RENAISSANCE& IAN
ANDERSON
|
3
17
7
|
|
20
|
22
|
5
|
DYING SLOWLY
|
TINDERSTICKS
|
20
|
|
21
|
12
|
7
|
CHILDREN
|
ORPHANED LAND
|
1
|
|
22
|
15
|
6
|
REGARDLESS
|
THEA GILMORE
|
4
|
|
23
|
15
|
9
|
WHO YOU ARE
|
JOHN MAYER& KATY PERRY
|
2
|
|
24
|
21
22
22
|
9
4
5
|
I COME WITH KNIVES
OFF THE SEA
FALLING
|
IAMX
MONIKA BORZYM
HAIM
|
18
22
22
|
|
25
|
23
|
14
|
DEPROVED (IRRETRIEVABLY LOST IMAGINATION)
|
RIVERSIDE
|
19
|
|
26
|
N
|
1
|
SALVATION I-
OVERTURE/ SALVATION II- JUDGEMENT DAY?
|
GALAHAD
|
26
|
|
27
|
N
|
1
|
NOBODY’S FOOL
|
CHRIS NORMAN
|
27
|
|
28
|
N
|
1
|
YOU AIN’T ALONE
|
ALABAMA SHAKES
|
28
|
|
29
|
30
|
17
|
WHAT HAVE I DONE
|
LEANN RIMES& ALISON KRAUSS& DAN TYMINSKI
|
29
|
|
30
|
31
|
2
|
QUEENIE EYE
|
PAUL McCARTNEY
|
30
|
|
31
|
32
|
2
|
SHOW ME THE WONDER
|
MANIC STREET PREACHERS
|
31
|
|
32
|
33
34
|
21
19
|
HALO OF BLOOD
DARKEST WHITE
|
CHILDREN OF BODOM
TRISTANIA
|
32
32
|
|
33
|
29
|
20
|
GET TO ME
|
LADY ANTEBELLUM
|
29
|
|
34
|
26
27
28
|
12
12
9
|
MISS YOU
AGONY
SORROW
|
KENDRA MORRIS
JAMES LaBRIE
IAMX
|
26
27
28
|
|
35
|
24
|
13
|
NIGHT CAFE
|
OMD
|
5
|
|
36
|
35
|
4
|
KEEP IT REAL
|
TANITA TIKARAM
|
35
|
|
37
|
37
|
4
|
ELIZA
|
ANNA CALVI
|
37
|
|
38
|
38
|
20
|
JUST A FOOL
|
CHRISTINA AGUILERA& BLAKE SHELTON
|
38
|
|
39
|
39
|
14
|
INSTANT CRUSH
|
DAFT PUNK& JULIAN CASABLANCAS
|
39
|
|
40
|
40
|
15
|
DUNIA E
|
RICHARD BONA
|
40
|
|
41
|
41
42
|
11
9
|
BLACK NEW WAYO
JANO LA MAYA
|
RUDOLPH RUNDOLPH& THE FAMILY BAND& SANTANA
RICHARD BONA
|
41
41
|
|
42
|
N
|
1
|
HEARTBREAKER
|
ALABAMA SHAKES
|
42
|
|
43
|
43
|
9
|
A LITTLE STAR
|
BEATA PATER
|
43
|
|
44
|
44
|
15
|
I THROUGHT ABOUT YOU
|
ELIANE ELIAS
|
44
|
|
45
|
45
|
12
|
NO RAFANGE
|
VACLAV NECKAR
|
45
|
|
46
|
46
|
19
|
KINGS HIGHWAY
|
SCORPION CHILD
|
46
|
|
47
|
47
|
16
|
NOTHING HERE BUT LOVE
|
LENKA
|
47
|
|
48
|
48
|
17
|
I AWAKE
|
SARAH BLASKO
|
48
|
|
49
|
49
|
15
|
STARRY NIGHT
|
THE WAYNE SHORTER QUARTET
|
49
|
|
50
|
64
|
8
|
SKULLDIGGIN
|
BLACK JOE LEWIS
|
50
|
|
51
|
63
|
8
|
ELEVATE
|
THE WINERY DOGS
|
51
|
|
52
|
55
|
11
|
XANMAN
|
POND
|
52
|
|
53
|
51
52
|
11
6
|
ANGELS IN EVERYTHING
NEVER ENOUGH
|
BLUE OCTOBER
TARJA TURUNEN
|
51
52
|
|
54
|
53
|
6
|
THE ANATOMY OF A NERVOUS BREAKDOWN- ON THE SIDELINE
|
REVAMP
|
53
|
|
55
|
54
|
9
|
A CASE OF YOU
|
ANA MOURA
|
54
|
|
56
|
57
|
11
|
YOU’RE MINE
|
SCUD MOUNTAIN BOYS
|
56
|
|
57
|
58
|
9
|
MANANA DE CARNAVAL
|
NATALIE COLE
|
57
|
|
58
|
59
|
11
|
LA CROISES DES
CHEMINS
|
HELENE SEGARA
|
58
|
|
59
|
60
|
11
|
GEORGIA
|
SOPHIE B. HAWKINS
|
59
|
|
60
|
61
|
11
|
BABY CAN I TOUCH YOUR BODY
|
CHANTE MOORE
|
60
|
|
61
|
65
|
8
|
GOOD MORNING WASTELAND
|
VISTA CHINO
|
61
|
|
62
|
66
|
8
|
TRO OG KRAFT
|
SATYRICON
|
62
|
|
63
|
67
|
7
|
DRIVE HOME
|
STEVEN WILSON
|
63
|
|
64
|
68
|
7
|
THURSDAY
|
PET SHOP BOYS& EXAMPLE
|
64
|
|
65
|
69
|
7
|
ROSES (LIVE)
|
RPWL& RAY WILSON
|
65
|
|
66
|
70
|
8
|
HAIL TO THE KING
|
AVENGED SEVENFOLD
|
66
|
|
67
|
71
|
6
|
HEY LAURA
|
GREGORY PORTER
|
67
|
|
68
|
72
|
4
|
PERFUME RIVER
|
FISH
|
68
|
|
69
|
73
|
4
|
FOXES
|
CAPTAIN CAPA
|
69
|
|
70
|
74
|
7
|
PERSONAL JESUS
|
SAMMY HAGAR
|
70
|
|
71
|
75
|
7
|
OATH OF THE ABYSS
|
DEVILDRIVER
|
71
|
|
72
|
76
|
5
|
GHETTO WOMAN
|
JANELLE MONAE
|
72
|
|
73
|
77
|
7
|
BIG TV
|
WHITE LIES
|
73
|
|
74
|
78
|
6
|
VIEUX CARRE
|
TROMBONE SHORTY
|
74
|
|
75
|
79
|
4
|
FUGITIVE AIR
|
OF MONTREAL
|
75
|
|
76
|
80
|
7
|
SUEONO CON ELLA
|
BUIKA
|
76
|
|
77
|
81
|
5
|
SVETLO
|
NO NAME
|
77
|
|
78
|
82
|
7
|
BLACK VALENTINE
|
CARO EMERALD
|
78
|
|
79
|
83
|
7
|
THE MAMBO CRAZE
|
DE PHAZZ
|
79
|
|
80
|
84
|
7
|
MOVING CLOUDS
|
YEAHWOON SHIN
|
80
|
|
81
|
85
|
4
|
A CAUSE DE L’AUTOMNE
|
ALIZEE
|
81
|
|
82
|
86
|
3
|
HIGH AND LOVE (UNPLUGGED)
|
COLDPLAY
|
82
|
|
83
|
87
|
3
|
FORSAKEN SAVIOR
|
GOV’T MULE& DAVE MATTHEWS
|
83
|
|
84
|
88
|
3
|
YOU NEVER LET ME DOWN
|
VERTICAL HORIZON
|
84
|
|
85
|
89
|
3
|
WRECKING BALL
|
ROBIN BECK
|
85
|
|
86
|
90
|
3
|
BEST I EVER HAD
|
GAVIN DeGRAW
|
86
|
|
87
|
91
|
2
|
LATER
|
BALTHAZAR
|
87
|
|
88
|
92
|
2
|
HOMELESS
|
MARIA MENA
|
88
|
|
89
|
93
|
2
|
MIDDAY MOON
|
FREDRIKA STAHL
|
89
|
|
90
|
94
|
2
|
IF ONLY AVENUE
|
RON SEXSMITH
|
90
|
|
91
|
95
|
2
|
I GOT YOU
|
JACK JOHNSON
|
91
|
|
92
|
100
|
2
|
SHOT REVERSE SHOT
|
JACK JOHSNON
|
92
|
|
93
|
96
|
2
|
ALIEN DAYS
|
MGMT
|
93
|
|
94
|
97
|
2
|
FALSE AWAKENING SUITE
|
DREAM THEATER
|
94
|
|
95
|
98
|
2
|
WHAT’LL I DO
|
LISA HANNIGAN
|
95
|
|
96
|
99
|
2
|
DREW
|
GOLDFRAPP
|
96
|
|
97
|
N
|
1
|
THAT’S WHAT THE
WATER MADE ME
|
BON JOVI
|
97
|
|
98
|
N
|
1
|
LITTLE BLIMP
|
THE JOY FORMIDABLE
|
98
|
|
99
|
N
|
1
|
MISERY
|
MADNESS
|
99
|
|
100
|
N
|
1
|
CAUGHT IN THE STORM
|
GOO GOO DOLLS
|
100
|
Wypadły z topu: 11(11)PAPER
DOLL- JOHN MAYER, 11(20)MONA LISA- GEORGE BENSON, 12(5)THE CHASING LIGHTS-
STACEY KENT, 15(12)GOTT MUSS EIN SEEM ANN SEIN- SANTIANO, 16(3)CLAUDETTE- PETER
JOHN BIRCH, 16(19)VICTIM OF RITUAL- TARJA TURUNEN, 17(12)MON RAYMOND- CARLA
BRUNI, 17(19)RED- TAYLOR SWIFT, 18(7)EYES SO BLUE- JULIA AND THE DEEP SEA
SIRENS, 25(11)MOONLANDER- STONE GOSSARD, 36(14)TALK TO ME- Y’AKOTO, 50(15)BACK
SEAT LOVER- MAYER HAWTHORNE, 56(10)TOMORROW TOMORROW- ELEANOR FRIEDBERGER,
56(10)PERIOD OIECE- LLOYD COLE, 62(8)UNTIL IT’S TIME FOR YOU TO GO- JANE
MONHEIT,
Choćby za oknami piękna była
pogoda, 1 listopada i okolice tej daty mają w sobie coś magicznego. Naprawdę.
Bardzo się cieszę, że ten czas ponownie spędzę ze słuchaczami…po drugiej
stronie. Pisząc te słowa ponownie wracam pamięcią do absolutnych pewniaków na ten
czas. „In Memoriam” Steve’a Hacketta czy „Anyone Can Light A Candle” spółki Jon
Anderson i Vangelis wybrzmieć muszą koniecznie. Odkurzam przy okazji swoje
półki w poszukiwaniu tych, o których zdążyliśmy już zapomnieć bądz całkiem
niedawno i niespodziewanie pozostawili nas samych. To jest ich czas, to taka
krótka chwila w roku, gdy powinniśmy pochylić się nad swoim życiem, bliskich,
zastopować.
Ale to też niezwykły czas i
ostatnie tygodnie muzycznej aktywności tych, którzy chcą w mijającym roku
zaistnieć na listach sumujących sprzedaż płyt. Albo też w rocznych
podsumowaniach. Bo jak pamiętacie zapewne, Ci którzy wydają płyty po 6 grudnia
to albo desperaci lub też ci, którym na żadnych rankingach nie zależy. Jeśli
jednak muzyk mówi, że go to nie obchodzi to albo jest kłamca albo nie do końca
wie, co robi.
Na liście w tym tygodniu
(słowa te piszę 29 listopada) w sumie można podsumować w ten sposób; duży ruch,
wiele nowości choć bez spektakularnych ruchów w obrębie top 100…jak na
poprzednim zestawieniu
15 piosenek spada a 14
debiutuje. Tak to się przedstawia w najprostszych słowach sytuacja na liście. A
dokładniej?
Na pozycję numer 100 zupełnie
nieśmiało wracają panowie z Goo Goo Dolls. To ich druga odsłona z najnowszej
płyty.
Ich piosenki przyciągają
słuchaczy jak magnes. Do tej pory przyciągnęły kilkanaście milionów fanów na
całym świecie, którzy kupili ich płyty. Liczba ta na pewno się znacząco
zwiększy po interesującym dziesiątym studyjnym krążku Amerykanów.
Niestrudzeni John Rzeznik, Robby Takac i Mike Malinin tym razem współpracowali w studiu z kilkoma producentami. Ale za to jakimi! Nad brzmieniem piosenek z płyty "Magnetic" czuwali Gregg Wattenberg (Train), Rob Cavallo (Green Day), John Shanks (Bon Jovi) oraz Greg Wells (Katy Perry). Kompozycje nagrano w studiach w Nowym Jorku, Londynie i Los Angeles. Co jest w albumie wspaniałego, czego nie było wcześniej? Ogromna, wylewająca się z każdej piosenki dawka radości i optymizmu. "Pracowałem z niewiarygodnie utalentowanymi ludźmi, od których wiele się nauczyłem. Z kawałków bije pozytywna energia. Komponując i nagrywając »Magnetic«, zmieniłem moje myślenie o muzyce i postanowiłem, że będzie zabawna, powstała w trakcie zabawy" – tłumaczy John.
Niestrudzeni John Rzeznik, Robby Takac i Mike Malinin tym razem współpracowali w studiu z kilkoma producentami. Ale za to jakimi! Nad brzmieniem piosenek z płyty "Magnetic" czuwali Gregg Wattenberg (Train), Rob Cavallo (Green Day), John Shanks (Bon Jovi) oraz Greg Wells (Katy Perry). Kompozycje nagrano w studiach w Nowym Jorku, Londynie i Los Angeles. Co jest w albumie wspaniałego, czego nie było wcześniej? Ogromna, wylewająca się z każdej piosenki dawka radości i optymizmu. "Pracowałem z niewiarygodnie utalentowanymi ludźmi, od których wiele się nauczyłem. Z kawałków bije pozytywna energia. Komponując i nagrywając »Magnetic«, zmieniłem moje myślenie o muzyce i postanowiłem, że będzie zabawna, powstała w trakcie zabawy" – tłumaczy John.
Pozycja numer 99 to zdaje się
trzecia odsłona ostatniej płyty formacji Madness.Wiele wody w Wiśle upłynęło od
czasów bodaj największego przeboju grupy Madness "Our House", dla
którego sławy nie bez znaczenia okazała się reklama pewnej kawy (jej smak
zresztą w ciągu tych lat zdążył się podobno trzykrotnie pogorszyć - znak czasów),
w której ów utwór beztrosko sobie pobrzękiwał, zacnie przykuwając uwagę
kawoszy.
W grupie też sporo na
przestrzeni lat się wydarzyło. Rozpad, reaktywacja, albumy solowe członków, a i
raz na kilka lat pojawia się nowa płyta sygnowana nazwą Madness. Te
krążki nie robią już wprawdzie szumu i furory, jak to miało miejsce z
twórczością zespołu na przełomie lat '70 i '80, ale złym słowem obarczać ich
również nie sposób. Ostatnie wydawnictwo o wdzięcznym, kosmopolitycznym tytule "Oui Oui Si Si Ja Ja
Da Da" z
ubiegłego roku to także rzecz z gatunku tych, które ani
grzeją ani mrożą. Od Madness jednak oczekuje się charakterystycznego dla grupy
ciepłego brzmienia, bo i to przecież jeden z najważniejszych przedstawicieli
ska jakich muzyka na świat wydała, a już na pewno najważniejszy w Europie.
Słońce, Jamajka, wesołe podrygi - z tym ska się nam kojarzy, tyle, że nowe Madness to
takie pop rockowe ska, ale w sentymentalnej nucie.
Już w drugim numerze, przyjemny dla ucha "Never Knew Your Name", panowie śpiewają: "Jest już bardzo późno w tej dyskotece”. Taki nastrój swoistej dla albumu melancholii przebija się praktycznie w każdej piosence, bo nawet jak Madness stają się przebojowi to jednak uderzają w nuty podprogowo nostalgiczne. Są wprawdzie mocno pozytywnie bujające "My Girl 2" czy knajpiane "Misery", ale przeważa jednak duch atmosfery niedzielnej. Często Madness odchodzą na "Oui Oui Si Si Ja Ja Da Da" od ska, chociaż ten gatunek jednak przeważa, a takie na przykład "La Luna", w rytmie pasodoble, przypomina mi bardziej dokonania rosyjskiego Leningradu, a "How Can I Tell You" robi wycieczki w kierunku soczystego pop rocka. Wymieniłem tytuły kompozycji, które były na liście, a co dziś? Oczywiście pulsujący „Misery”.
Już w drugim numerze, przyjemny dla ucha "Never Knew Your Name", panowie śpiewają: "Jest już bardzo późno w tej dyskotece”. Taki nastrój swoistej dla albumu melancholii przebija się praktycznie w każdej piosence, bo nawet jak Madness stają się przebojowi to jednak uderzają w nuty podprogowo nostalgiczne. Są wprawdzie mocno pozytywnie bujające "My Girl 2" czy knajpiane "Misery", ale przeważa jednak duch atmosfery niedzielnej. Często Madness odchodzą na "Oui Oui Si Si Ja Ja Da Da" od ska, chociaż ten gatunek jednak przeważa, a takie na przykład "La Luna", w rytmie pasodoble, przypomina mi bardziej dokonania rosyjskiego Leningradu, a "How Can I Tell You" robi wycieczki w kierunku soczystego pop rocka. Wymieniłem tytuły kompozycji, które były na liście, a co dziś? Oczywiście pulsujący „Misery”.
Na 98 także z trzecią odsłoną
ostatniej płyty wraca The Joy Formidable.
Przypomnijmy The Joy
Formidable to walijskie trio indie-rockowe pochodzące z północnej Walii.
Obecnie jednak zespół przeniósł się do Londynu i tam stacjonuje. W składzie The
Joy Formidable są: Ritzy Bryan - wokal, gitara; Rhydian Dafydd - wokal, bas
oraz Matt Thomas - perkusja.
Ritzy i Rhydian grali już
wcześniej ze sobą w grupie Tricky Nixon, który później przekształcił się w
zespół Sidecar Kisses. Jednak oboje wrócili do rodzinnego Mold i tam w 2007
roku założyli The Joy Formidable (w wolnym tłumaczeniu "niezwykła,
nadzwyczajna radość"). Do składu dołączył jeszcze Matt Thomas (perkusja) i
trio mogło już szykować się do robienia prawdziwej kariery. Często porównuje
się ich do The Breeders, Arcade Fire, czy Yeay Yeah Yeahs. Krytycy już zdążyli
zwrócić uwagę na zespół. Teraz czas na fanów. Na początku 2011 roku wyszła ich
debiutancka płyta "The Big Roar". Wcześniej, bo w 2009 roku ukazał
się mini longplay "A Balloon Called Moaning". Piosenka „Little Blimp”
pochodzi z tegorocznego dzieła „Wolf’s Law”.
A na 97 jeszcze jedna (też
trzecia) próba formacji prowadzonej przez Jona Bon Jovi. Album "What About
Now" ukazał się 26 marca. 19
czerwca grupa zagrała w Gdańsku swój pierwszy polski koncert.
Na "What About Now"
znalazł się też nominowany do tegorocznych Złotych Globów utwór "Not
Running Anymore", który został wykorzystany w filmie "Stand Up
Guys". Ale jakoś przy ocenienianiu krążka nie zdobył żadynch punkcików.
Stawiam więc na „That’s What The Water Made Me”.
Na 42 i 28 dwa nagrania na
listę wprowadza kompletnie nie zauważona w Polsce formacja Alabama Shakes.
Alabama Shakes, czyli trzech
chłopaków i dziewczyna na wokalu, pochodzą z mieściny na południu USA i grają
prowincjonalnego, bardzo staroświeckiego rocka. Słychać silne wpływy Janis
Joplin, bluesa, Otisa Reddinga, a nawet kapel pokroju Lynyrd Skynyrd. W sumie
album brzmi jak zagubiona taśma zespołu z lat 60., nawet trwa niespełna 40
minut, jak ówczesne płyty. Ale to nie przeszkadza. Mimo tej ostentacyjnej
staroświeckości „Boys & Girls” słucha się świetnie. Ogromna w tym zasługa
charyzmatycznej Brittany Howard, która wyrasta powoli na godną następczynię
Joplin. Statuetki Grammy jeszcze w tym roku nie zdobyli ale trzy ważne
nominacje i fantastyczny występ podczas gali, zaliczyli.
Na 27 niezwykle ciekawy
comeback. Chris Norman od dawna tworzy na uboczu rozpędzonego showbusinessu.
Duże studia nagraniowe, wielkie sceny koncertowe, pozostawił już dawno za sobą.
Nikt go z tamtego świata nie wyrzucał. Sam podjął taką decyzję na początku lat osiemdziesiątych,
pozostawiając kolegów ze Smokie samym sobie. Wybierając przy okazji
trudną ścieżkę artystycznej samotności. W 1986 r. wydawać się mogło, że zrobił
najlepiej jak mógł. Po nawiązaniu współpracy z Dieterem Bohlenem (kompozytorem
Modern Talking), nagrał kapitalną rockowo-dyskotekową płytę "Some Hearts
Are Diamonds" (1986). Jednak później nigdy już nie zbliżył się do tego
osiągnięcia. Na gruncie komercyjnym, rzecz jasna. Późniejsze jego płyty, stały
nawet często na wyższym poziomie artystycznym, ale nigdy nie udało się żadnej z
nich, przywrócić dawnej chwały Normanowi. No, może poza rynkiem niemieckim,
gdzie wciąż był jednak popularny. Tak zresztą jest do dziś. Może o tym
zaświadczyć także i ta, najnowsza jego produkcja zatytułowana „There and Back”.
Wiele na niej odniesień do czasów minionych, dobra to muzyka ale raczej tylko
dla fanów chrypki Normana. Na top jednak dostał się numer „Nobody’s Fool” od
dziś na 27.
Na 26 i 3 echa weekendu,
pięknego weekendu o którym pisałem w oddzielnym poście czyli Warsw ProgDays.
Kto by pomyślał że dane mi będzie rozmawiać ze Stuaertem Nicholsonem z Galahad.
Rozmawiaći do tego jeszcze go zapowiadać. A usłyszeć po koncercie i jeszcze
wcześniej pod sceną podziękowania…bezcenne.
Zespół przywiózł ze sobą dwa
ostatnie albumy, wydane prawie równocześnie w ubiegłym roku. Na razie
„opłynąłem”na punkcie „Beyond The Realms Of Euphoria”. Te kompozycje, które
debiutują na liście to zresztą otwarcie całego piątkowego setu w Progresji.
Pięknie.
Na pozycji numer 12
niespodziewanie i do tego pośmiertnie.
Ostatnim wydawnictwem muzyka
jest nagrany z grupą Metallica
krążek "Lulu" z 2011 roku.
Ostatni utwór znajdziemy na niedawno wydanym krążku sygnowanym imieniem i nazwiskiem Petera Gabriela "And I'll Scratch Yours" wydanym w ubiegłym miesiącu. Reed nagrał na niego cover Gabriela zatytułowany "Solsbury Hill". To on debiutuje na topie, niezależnie od tego co się wydarzyło, bo miał i tak…zadebiutować.
Ostatni utwór znajdziemy na niedawno wydanym krążku sygnowanym imieniem i nazwiskiem Petera Gabriela "And I'll Scratch Yours" wydanym w ubiegłym miesiącu. Reed nagrał na niego cover Gabriela zatytułowany "Solsbury Hill". To on debiutuje na topie, niezależnie od tego co się wydarzyło, bo miał i tak…zadebiutować.
Lou Reed zmarł w niedzielę
rano, przyczyna śmierci muzyka nie została ujawniona. Wiadomo, że niedawno
przeszedł przeszczep wątroby.
Reed był utalentowanym
wokalistą, gitarzystą, autorem piosenek oraz producentem muzycznym. W 1964 r.
współzałożył awangardowy zespół rockowy - Velvet Underground. Grupa zarządzana
przez Andy'ego Warhola okazała się jedną z najbardziej wpływowych kapel w
historii muzyki.
Amerykański magazyn
"Rolling Stone" umieścił debiutancką płytę zespołu na 13. miejscu rankingu
500 najlepszych albumów wszech czasów. – To najbardziej proroczy
album rockowy jaki kiedykolwiek powstał – tłumaczyli swój
wybór krytycy muzyczni.
Wpływ krążka na światową
muzykę był jednak znacznie większy niż jego sukces komercyjny. Pierwsza
płyta Velvet Underground przez pierwsze pięć lat po wydaniu sprzedała się w
nakładzie zaledwie 30 tys. sztuk. – Myślę, że każdy kto kupił jedną
z tych 30 tysięcy płyt, założył swój własny zespół – stwierdził legendarny
producent muzyczny Brian Eno.
Zadziwiający jest fakt, że
Lou Reed nigdy nie otrzymał złotej czy też platynowej płyty, ani podczas
kariery solowej, ani w czasie grania w zespole.
Artysta tworzył do samego końca – podczas swojej kariery współpracował z
wieloma gwiazdami, m.in. Davidem Bowiem i Metallicą.
Reed osiągnął jednak
umiarkowany sukces finansowy. Niezbyt spektakularny, ale pozwalający na
gwiazdorskie wybryki. Jak wyliczył Pollstar, w ciągu 13 lat zagrał 161
koncertów solowych. Ze średnim dochodem wynoszącym 260 tys. dol. za noc,
artysta zarabiał na występach solowych ok. miliona dolarów rocznie. Do tej
kwoty dochodziły jeszcze wpływy ze sprzedaży płyt oraz dochód z pisania
tekstów.
Zasoby artysty są całkiem
okazałe, ale wciąż dalekie od tych, które zapewniają muzykom miejsce w rankingu
najlepiej zarabiających celebrytów. Chć fortuna Reeda znacznie wzrośnie
znacznie po jego śmierci, to mało prawdopodobne, by przekroczyła próg,
pozwalający zająć miejsce na liście najlepiej zarabiających nieżyjących
celebrytów magazynu "Forbes", który wynosi 7 mln dol.
Ale prawdopodobnie tego
rodzaju rankingi mało go w ogóle obchodziły. Sam powiedział kiedyś w jednym z
wywiadów, że muzykę rockową trzeba ratować przed wpływem niechcianych,
kapitalistycznych, masowych instytucji takich jak MTV.
Oczko wyżej debiutuje
niezwykły duet Steve’a Hacketta i Ray’a Wilsona. Gdy w wywiadzie nagrywanym
przy okazji premiery płyty „Chasing
Rainbows” Ray opowiadał o tym nagraniu, patrzyłem na niego z oczami szeroko
otwartymi. Teraz wszyscy mogą posłuchać ich „Carpet Crawlers” z „Genesis
Revisited II Selection”. Gorąco polecam. Miejsce dużo wyższe murowane. Kto wie,
może to będzie number one?
Na 10 jeszcze jeden duet, tym
razem Bobby’ego McFerrina i mistrzyni basu, Esperanzy Spalding.
Bobby to człowiek orkiestra, zdumiewający muzykalnością i nieprawdopodobną
techniką wokalną. Potrafi sam stworzyć wielki show lub zaprosić wielotysięczną
publiczność do wspólnego, wcale niełatwego śpiewania. A przy tym jest
uosobieniem optymizmu, jakby jego przebój „Don't Worry, Be Happy" był
równocześnie wyznawaną przez niego maksymą życiową. Najnowszą płytą
„SpiritYouAll" Bobby McFerrin pozwolił sobie na odrobinę prywatności.
Przede wszystkim dlatego, że tym albumem oddaje hołd własnemu ojcu. Robert
McFerrin był zaś nie byle jaką postacią. Znakomity baryton, pierwszy
afroamerykański śpiewak, który wystąpił w przedstawieniu w Metropolitan Opera w
Nowym Jorku. Zdarzyło się to w „Aidzie" w styczniu 1955 r. W tym samym
miesiącu – po latach walki o zdobycie kontraktu – na tej scenie zaśpiewała też
legendarna Afroamerykanka Marion Anderson. Ona przeszła do historii, o nim
zapomniano.Zarówno Anderson, jak McFerrin senior pobierali lekcje u słynnego chórmistrza Halla Johnsona, który wtajemniczał ich w sposób śpiewania spirituals. Sam posiadł tę wiedzę u swojej babki, która była niewolnicą na jednej z plantacji na południu USA.
Bobby McFerrin wspomina dziś, że jako dziecko przysłuchiwał się zajęciom ojca z Johnsonem. Można więc powiedzieć, że znajomość stylu spirituals posiadł z najlepszych źródeł i jest artystycznym praprawnukiem tych, którzy tworzyli tę muzykę.
Dziś dzieli się tą wiedzą na płycie, przypominając jednocześnie jeden z najpopularniejszych albumów ojca – „Deep River". Zaczerpnął z niego trzy utwory McFerrina seniora nagrane w 1957 roku. Dominują jednak klasyczne spirituals przemieszane z kompozycjami samego Bobby'ego McFerrina, takimi choćby jak nastrojowe, balladowe wyznanie „Jesus makes it good". Jeśli jednak pominiemy najsłynniejsze oryginalne songi, na przykład „Joshua" z powtarzającym się zawołaniem „Jericho, Jericho", słuchacz będzie miał kłopoty, co w tym zestawie jest tradycyjną, a co współczesną kompozycją. Świadczy to o bezbłędnym wyczuciu stylu przez Bobby'ego McFerrina. Wszystkie utwory zagrał z niewielkim zespołem, w paru numerach subtelnie wspiera go delikatnym śpiewem Esperanza Spalding. Są to opracowania współczesne, z nauk mistrza wokalista zaczerpnął zaś podstawową zasadę: szczerość interpretacji. McFerrin tym razem nie stosuje żadnych sztuczek wokalnych. Jego śpiew jest jak prawdziwa modlitwa: bezpretensjonalny i naturalny. Chyba dlatego nagrania mają ogromną wewnętrzną siłę. Artysta nie ukrywa, że w życiu prywatnym potrzebuje rozmowy z Bogiem. Prowadząc ją, zachowuje jednak swe niezmienne przekonanie, że wszystko w życiu dobrze się ułoży. Dlatego spirituals w jego wykonaniu dają słuchaczowi ogromną dawkę tak ważnego optymizmu.
Na top z dużym opóźnieniem wybrałem „Swing Low”, w myśl zasady, lepiej późno niż…
Pozycja numer 9 należy do
debiutanta.
Obdarzony fenomenalnym wokalem John Newman, to
najnowsze objawienie brytyjskiej sceny pop. Komponujący od 14-tego roku życia
artysta talentem porównywany jest do Amy Winehouse, a nawet największych
mistrzów soul z wczesnych lat wytwórni Motown, jak Marvin Gaye czy James Brown.
Małą zapowiedzią możliwości tego 22-letniego Brytyjczyka były 2 przeboje
nagrane z zespołem Rudimental - „Not Giving In” i „Feel The Love”, w których
artysta użyczył swojego głosu. Ale dopiero solowy singiel „Love Me Again” w
pełni ujawnił talent Johna Newmana – nagranie z miejsca trafiło na sam szczyt
UK Singles Chart, a także na 1. miejsce singli w iTunes aż w 14 krajach! W tym
w Polsce, gdzie zarówno w iTunes jak i na liście najpopularniejszych utworów
znajduje się w Top 5 od ponad dwóch miesięcy. Przebojowością może mu dorównać
jedynie następny czekający w kolejce singiel Newmana – „Cheating”. Oba nagrania
są jednak zaledwie przedsmakiem tego, co znajdzie się na debiutanckiej płycie,
przewrotnie nazwanej „Tribute”. Album istotnie może być poniekąd hołdem
złożonym takim mistrzom jak James Brown, czy Prince, ale podanym w bardzo
nowoczesnej aranżacji i produkcji bliższej raczej dokonaniom Dangermouse, niż
klasykom soul. Najważniejsze jednak na “Tribute” to pełen pasji głos Johna
Newmana, głos, którego zwyczajnie nie da się zapomnieć. W ubiegłym roku
postawiłem na Jake'a Bugga. W tym Newman? Zaczynam więc od „Love Me Again”.
Na 8 natomiast pojawia się
jedna z moich ulubionych formacji …Prefab Sprout. A wszystko dzięki mojemu
słuchaczowi, który szybko zareagowal i przywiózł mi ten album….z Niemiec.
Dzięki Adam.
7 października ukazała się
pierwsza od 2009 studyjna płyta brytyjskiego zespołu Prefab Sprout. Jest to
jednocześnie ich pierwsza studyjna płyta od ponad 10-ciu lat, na której znalazł
się w pełni premierowy materiał - poprzedni LP, Let's Change the World with
Music", oparty był niemal w całości na nagraniach demo datowanych na lata
1992/1993. Nowa płyta podobno wypłynęła do sieci dwa miesiące temu pod tytułem
"The Devil Came A-Calling", ale to raczej jej wersja demo,
rozpowszechniona zresztą tylko w środowisku największych fanów. Możliwe, że
kilka piosenek z płyty pochodzi z lat 2005-2006, kiedy Paddy McAloon stworzył
jeden ze swoich licznych "nigdy niewydanych albumów" o niemal
bliźniaczym tytule "Devil Came A-Calling". Warto bowiem przypomnieć,
że lider Prefab Sprout (obecnie już tylko duet) chowa większość swoich
projektów do szuflady i nigdy nie wiadomo, kiedy jeden z nich ujrzy światło
dzienne. Poważne problemy ze słuchem skłoniły go do zaprzestania koncertowania
i zawieszenia na długi okres działalności formacji, jednak
"Crimson/Red" wydaje się być powrotem do świata żywych już na dobre.
W końcu wystartowała (zamknięta w 2004 roku) strona zespołu, pojawił się nowy
profil grupy na facebook'u. Osoby, które słyszały "Crimson/Red" w
postaci przecieku "The Devil Came A-Calling" wypowiadają się na temat
produkcji w samych superlatywach, mianując ją do rangi jednej z najlepszych
płyt tego roku.
Kto wie, może i tak będzie w
moim przypadku. Co prawda przecieków nie słuchałem ale oryginału zdąrzyłem się
w zasadzie nauczyć już na pamięć.
Krążek zadebiutował w Szwecji
na doskonałym 10 miejscu, w Norwegii jeszcze wyżej bo na 7 a w rodzimej Wielkiej
Brytanii na 15 co jest najlepszym wynikiem od debiutu płyty „Andromeda Heights”
z…1997 roku! U mnie „The Songs of Danny Galway” od razu na 8, co jest prawie
(tuż za Galahad) najwyższą dziś premierą.
W top 10 warto też ponadto
zauważyć obronioną 6 lokatę „Easy Tiger” Thomasa Dybdahla, który przed
tygodniem wdarł się na tę lokatę podskakując aż o 91 lokat!
Thomas Dybdahl to posiadacz
wyjątkowego głosu i wielu wyróżnień może z pewnością porzucić swoje zacisze,
gdyż na spokój i odosobnienie nie pozwoli mu najnowsza płyta zatytułowana „What’s
Left Is Forever”.
Nowy album prezentuje inną
twarz artysty znanego dotąd jako twórca piosenek o miłości i śmierci. Obecny
album wyznacza także początek jego współpracy z legendarnym, wielokrotnie
nagradzanym statuetkami Grammy producentem i muzykiem, Larrym Kleinem (Joni
Mitchell). Jak mówi Klein: „Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek był bardziej
podekscytowany wydaniem albumu, jak teraz, gdy przygotowujemy obecną płytę. Mam
wrażenie, jakbym stał się nagle innym człowiekiem”.
Płyta nagrana została w Los
Angeles i Norwegii wraz z Larrym Kleinem jako główno dowodzącym projektem, przy
udziale niezwykłych muzyków, poczynając od perkusisty Jaya Bellerose’a (Bob
Dylan, Primal Scream), klawiszowca Jamie’go Mohoberaca (Biffy Clyro, Rolling
Stones, My Chemical Romance) po skrzypka Vince’a Mendosę (Joni Mitchell,
Bjork).
Wyjątkowy głos Dybdahla był
powodem wielu pozytywnych opinii, jakie sformułowano pod jego adresem m.in. w
Wielkiej Brytanii, gdzie NME okrzyknęło artystę „norweskim odpowiednikiem Nicka
Drake’a”, a Q Magazine napisał, że to „jeden z najbardziej utalentowanych
wokalistów i twórców piosenek”. Różnorodne działania artystyczne wypełniają
pole aktywności muzycznej Dybdahla. Był już frontmanem wielokrotnie nagradzanej
platynową płytą grupy The National Bank, współpracował też z fotografem Jean-Baptiste
Mondino (Madonna, David Bowie, Bjork) i grafikiem - Phillipem Starckiem,
zadeklarowanym fanem Dybdahla, który zaprojektował stronę graficzną
dotychczasowych płyt artysty. Starck nie tylko mówi o Dybdahlu jako o swojej
„muzie”, ale nadal, jak przyznaje, stara się nie tracić okazji do posłuchania
artysty na żywo.
Thomas Dybdahl wyczarował tym
razem zestaw różnorodnych utworów, od ulotnych i delikatnych, po bardziej
zdecydowane muzycznie. Pejzaże dźwiękowe dla młodego pokolenia opierają się na
pozornie „przezroczystej” technice. „Man On A Wire” lśni przestrzennym wokalem,
z kolei Soulsister wywiedziona jest z prostego instrumentalnego motywu
początkowego, którego spiętrzenie prowadzi do kulminacji czyniącej z tego
utworu jeden z najmocniejszych akcentów całego albumu.
Do utworu „But We Did”
powstał teledysk, którego autorem jest norweski reżyser Arilda Ostina
Ommundsena, z którym Dybdahl współpracował już podczas kręcenia filmu
Eventyrland, do którego ścieżka dźwiękowa autorstwa Dybdahla została nominowana
do nagrody Bafta. W filmie wystąpiła m.in. znana aktorka Silje Salomonsen,
która jest także członkinią zespołu tego artysty. Nakręcony teledysk to kawałek
świetnego kina. To idealny wstęp do muzycznego świata Thomasa Dybdahla.
Trzynaście utworów zebranych
przez artystę tworzy album, który za każdym kolejnym odsłuchaniem można
odkrywać na nowo. Bez wątpienia przyszedł czas, by wreszcie zasiąść i wysłuchać
jednego z najbardziej fascynujących głosów.
Polecam
A
co na szczycie? Znowu zmiana lidera, z 1 aż na 13 spada duet Matta Duska i
Edyty Górniak, by oddać palmę pierwszeństwa pięknej balladzie Pearl Jam
„Sirens” pochodzącej z ich najnowszej płyty.
Podsumujmy.
W 1991 roku za sprawą swojego
debiutanckiego albumu “Ten” Pearl Jam z mało znanej kapeli z Seattle stali się
międzynarodową gwiazdą.
9 studyjnych albumów, setki
unikalnych występów na żywo i setki oficjalnych koncertowych bootlegów. Zespól
nadal jest doceniany przez krytyków, uwielbiany przez publiczność przy
jednoczesnym sukcesie komercyjnym – ponad 60 milionów płyt sprzedanych na całym
świecie.
W ciągu ostatnich dwudziestu
lat zespół niezbyt się zmienił, nadal mocno osadzony w rock and rollu, lojalny
wobec swoich społecznych i politycznych zasad, ale przede wszystkim do swoich
fanów.
W 2011 Pearl Jam obchodził 20
rocznicę swojego istnienia.
15 października ukazał się 10
studyjny album, który Pearl Jam nagrał wraz z producentem Brendanem O’Brienem.
Pierwszym singlem zapowiadającym
to wydawnictwo był utwór „Mind Your Manners”, który na mojej liście dotarł do
11 miejsca. I proszę, drugie nagranie i już sukces
Do miłego posłuchania
Prześlij komentarz